ادبیات داستانی فارسی
این نوشتار دربارهٔ ادبیات داستانی در زبان فارسی است نه نثر فارسی؛ رویکرد به ادبیات داستانی در ایران و افغانستان نیز دارد.
ادبیات داستانی فارسی به آفرینش‌های ادبی داستان به زبان فارسی اشاره می‌کند که در گونه‌های گوناگون به نظم یا نثر نوشته شده است.
تاریخچه
ریشه‌های ادبی وابستهٔ داستان در زبان فارسی، به حکایت‌ها، مقامات، اسطوره‌ها و تمثیل‌ها برمی‌گردد که در این زمینه با فرهنگ‌های یونانی و عربی ارتباط داشته است. پیش‌زمینه‌های دگرگونی‌ها در ادبیات داستانی نوین ایران به انقلاب مشروطیت، گسترش روزنامه‌نگاری، ترجمهٔ آثار ادبی اروپایی، دانش‌آموختگی نسل‌هایی از دانشجویان ایرانی در اروپا وابسته دانسته‌اند.
داستان‌نویسی
داستان کوتاه
آنچه بیشتر پذیرفته شده این است که داستان کوتاه نوین فارسی با فارسی شکر است نوشتهٔ محمدعلی جمال‌زاده آغاز شد. سپس نویسندگانی مانند صادق هدایت، بزرگ علوی و صادق چوبک به گسترش آن پرداختند؛ این سه تن را پدران داستان‌نویسی نوین ایرانی و محمدعلی جمال‌زاده را پدر داستان کوتاه فارسی و آغازگر سبک واقع‌گرایی در ادبیات داستانی فارسی می‌دانند[1]؛ آثارشان راهگشای نسلی نوگرا شد و نفوذشان به اندازه‌ای بود که واقع‌گرایی بر داستان‌نویسی ایران چیرگی همیشگی یافت.[1]
وابسته
- فهرست نویسندگان داستان کوتاه ایرانی و فارسی
- نثر فارسی
- ادبیات فارسی
منابع
- سپانلو، محمدعلی (۱۳۸۷). نویسندگان پیشرو ایران: از مشروطیت تا ۱۳۵۰. تهران: نگاه. ص. ۱۰۳. شابک ۹۶۴۳۵۱۱۳۰۸.