احمد سوکارنو

احمد سوکارنو (۶ ژوئن ۱۹۰۱–۲۱ ژوئن ۱۹۷۰)،[1] اولین رئیس‌جمهور کشور اندونزی بود که از سال ۱۹۴۵ تا ۱۹۶۷ به روی کار بود. سوکارنو جنبش‌های جدایی طلبی اندونزی از هلند را رهبری کرد، آنگاه که هلندیان اندونزی را در دست می‌داشتند، او بیش از یک دهه را در زندان هلندیان بازداشت بود تا آنگاه که نیروهای ژاپنی به اندونزی درآمدند و به یاری ایشان از آنجا بیرون آمد و در افزایش نیرو و پشتیبانی یاریشان کرد و سپس در ازای آن از ایشان در پراکندن اندیشه‌های آزادی طلبانه خویش یاری طلبید. آنگاه که ژاپنیان تسلیم شدند، سوکارنو و محمد حتا رسماً استقلال اندونزی را اعلام کردند به روز هفده اوت سال ۱۹۴۵ و خود سوکارنو یکمین رئیس‌جمهور اندونزی گشت و اندونزیاییان را از دید نظامی و سیاسی رهبری کرد و جلوی چیرگی دوباره هلندیان بر کشورش را گرفت و بسیار مقاومت کرد تا به سال ۱۹۴۹ هلندیان جداسری اندونزی را رسماً پذیرفتند.[2]پرامودیا انانتا تور دربارهٔ سوکارنو نوشته: سوکارنو در عصر کنونی تنها رهبر آسیایی ای بود که توانست مردمانی چنین گوناگون، از دید نژاد و فرهنگ و دین را گردهم آورد و یکی گرداند بی آنکه قطره ای خون از کسی بریزد.[3] پس از یک دوره پرآشوب حکومت دموکراسی پارلمانی، سوکارنو گونه ای از فرمانروایی خودکامه به نام «Demokrasi terpimpin» را در کشور روا گرداند که به آشوب‌ها و نابسامانی‌ها پایان داد و خطرهایی که اندونزی را تهدید می‌کرد از میان برد.

احمد سوکارنو
احمد سوکارنو، رهبر استقلال اندونزی
اولین رئیس‌جمهور اندونزی
مشغول به کار
۱۸ اوت ۱۹۴۵ – ۱۲ مارس ۱۹۶۷
نخست‌وزیرSutan Sjahrir
Amir Sjarifuddin
محمد حتا
Abdul Halim
Muhammad Natsir
Soekiman Wirjosandjojo
Wilopo
Ali Sastroamidjojo
Burhanuddin Harahap
Djuanda Kartawidjaja
معاون رئیس‌جمهورمحمد حتا
پس ازایجاد پست
پیش ازسوهارتو
یازدهمین نخست وزیر اندونزی
مشغول به کار
۹ ژوئیه ۱۹۵۹ – ۲۵ ژوئیه ۱۹۶۶
رئیس‌جمهورخودش
پس ازDjuanda Kartawidjaja
پیش ازانحلال پست
اطلاعات شخصی
زاده
کوسنو سوسوردیهاردیو

۶ ژوئن ۱۹۰۱
سورابایا، هند شرقی هلند
درگذشته۲۱ ژوئن ۱۹۷۰ (۶۹ سال)
جاکارتا
ملیت اندونزی
همسر(ان)فاطماواتی
پیشهسیاستمدار
دیناسلام سنی
امضا

نام

گاهی نام او را به گونه Soekarno هم می‌نویسند که این شیوه نویسش از آن هلندی و خود شیوهٔ کهن است زیرا او خود نامش را به این‌گونه امضا می‌کرد. سوکارنو گفته که آنگاه که در مدرسه درس می‌خوانده به او گفته‌اند که نامی که در امضایش می‌آورد را چنین نویسد و امروز دیگر گرداندن آن دشوار است.[4]او چون دیگر ساکنان جزیره جاوه، تنها یک نام می‌داشت و آن هم «سوکارنو» می‌بود. اندونزیاییان گاهی او را «Bung Karno» و «Pak Karno» می‌نامند که به ترتیب به معنی «برادر کارنو» و «آقای کارنو» اند. گاهی هم نام او را به انگلیسی و هلندی «Achmad Sukarno» و به فارسی «احمد سوکارنو» نوشته‌اند که کاملاً ساختگیست. این نام را شاید روزنامه نویسان غربی به او داده باشند از آنجا که تک نامی او برایشان شگفت می‌نموده و هم توان بود که خود هواداران جداسری او را چنین نامیده باشند تا کشورهای مسلمان کیش پروای آنان بیشتر کنند.

زندگی‌نامه

احمد سوکارنو که نام اصلی‌اش کوسنو سوسوردیهاردیو بود در ۲۵ سالگی به جنبش ملی‌گرایی پیوست و یک سال بعد یعنی در سال ۱۹۲۷ میلادی همراه با گروهی از دوستان و هم‌فکران، «اتحادیه ملی‌گرایان اندونزی» را تشکیل داد و به رهبری این حزب که مشی ضدامپریالیستی و ضدسرمایه‌داری داشت برگزیده شد.دو سال بعد بازداشت شد و یک سال را در زندان گذراند. او بار دیگر در سال ۱۹۳۳ در جاکارتا به دست پلیس هلند بازداشت شد و حدود ۱۲ سال تا زمانی که اندونزی به اشغال ژاپن درآمد، در زندان ماند.احمد سوکارنو بعد از آزادی از زندان به خدمت ژاپنی‌ها درآمد و عملاً فرماندار اندونزی تحت اشغال ژاپن شد. سه روز بعد از تسلیم ژاپن در جنگ جهانی دوم، یعنی در ۱۸ اوت ۱۹۴۵ سوکارنو رسماً تشکیل جمهوری اندونزی به عنوان کشوری مستقل را اعلام کرد. بعد از جنگ جهانی دوم، نیروهای بریتانیا وارد اندونزی شده و بخش‌هایی از این کشور را مجدداً به سلطه استعمار هلند بازگرداند که منجر به ناآرامی‌ها و درگیری‌های طولانی شد؛ تا نهایتاً پنج سال بعد در سال ۱۹۵۰، اندونزی توانست استقلال کامل و واقعی به دست آرد و احمد سوکارنو به عنوان «پدر ملت» شناخته شود. در آن زمان مردمان دنیا به او لقب 《هیتلر آسیا》داده بودند. تیرماه ۱۳۴۲، مجلس اندونزی که از سوکارنو حرف‌شنوی کامل داشت، او را به عنوان رئیس‌جمهوری مادام‌العمر کشور تعیین کرد.اما سرنوشت ریاست‌جمهوری سوکارنو قرار بود به گونه دیگری رقم بخورد. در اکتبر ۱۹۶۱ از سیندی آدامز، روزنامه نگار آمریکایی خواسته شد که با سوکارنو، رئیس جمهور اندونزی مصاحبه ای اختصاصی داشته باشد. همچنین پس از اتمام مصاحبه سوکارنو از سیندی آدامز درخواست کرد تا برای نوشتن زندگی نامه او به اندونزی بازگردد. در سال ۱۹۶۵ کتاب 《سرگذشت سوکارنو》 به روایت سیندی آدامز منتشر شد. در سحرگاه اول اکتبر ۱۹۶۵، گروهی از افسران گارد ریاست جمهوری، شش نفر از ژنرال‌های ارشد ارتش را از رختخواب بیرون کشیده و به قتل رساندند و این آغاز کودتایی بود که بعدها به «جنبش ۳۰ سپتامبر» موسوم شد. افسران کودتاچی، خود را کمونیست و حامی سوکارنو معرفی کردند و گفتند هدفشان خنثی کردن کودتایی بوده که گروهی دیگر از نظامیان در تدارکش بودند.فردای آن روز، یک ژنرال دیگر ارتش به نام محمد سوهارتو پایگاه هوایی تحت اشغال کودتاچیان را اشغال و به غائله پایان داد. این کودتا، جایگاه سوکارنو در صحنه سیاسی اندونزی را به شدت تضعیف کرد. رقابت‌های سیاسی بین کمونیست‌ها و مسلمانان که هر دو از ستون‌های اصلی حفظ سوکارنو در قدرت بودند بالا گرفت و موج تشنج و ناآرامی سیاسی تا دو سال بعد ادامه داشت.۱۲ مارس ۱۹۶۷، شورای مشورتی خلق یا مجلس اندونزی، به خلع سوکارنو از ریاست جمهوری رای داد و نقطه پایانی گذاشت بر چهار دهه فعالیت سیاسی مردی که زمانی پدر ملت شناخته می‌شد.سوکارنو ۲۱ ژوئن ۱۹۷۰، بعد حدود سه سال حبس خانگی، در خانه خود در جاکارتا در سن ۶۹ سالگی درگذشت.

اقدامات

بعد از نزدیک به چهل سال مبارزه سیاسی و به جاگذاشتن تأثیر شگرف در فرهنگ و سیاست اندونزی، احمد سوکارنو که از بنیانگذاران جمهوری اندونزی و نخستین رئیس‌جمهوری این کشور بود، سال‌های پایانی زندگی‌اش را در حبس خانگی گذراند.از جمله اقدامات او در دورهٔ ریاست جمهوری، تأسیس جنبش عدم تعهد بود.

وقایع

اندونزی به رهبری وی از هلند و ژاپن استقلال یافت. او بین سال‌های ۱۹۴۵ تا ۱۹۶۷ رئیس‌جمهور اندونزی بود.اندونزی تا سال ۱۹۴۲ میلادی مستعمرهٔ هلند بود و در زمان جنگ جهانی دوم، از ۱۹۴۲ تا ۱۹۴۵ به اشغال ژاپن درآمد.اندونزی به رهبری سوکارنو و محمد حتی در سال ۱۷ اوت ۱۹۴۵ از استقلال یافت.نیروهای هلندی در ۱۹۴۹ با اعزام چترباز، پایتخت اندونزی را تصرف کردند و سوکارنو را به اسارت گرفتند. با فشار شوروی و سازمان ملل سوکارنو آزاد شد و هلند به استقلال اندونزی رأی داد.محمد سوهارتو در سال ۱۹۶۷ با یک کودتای نظامی احمد سوکارنو را از قدرت برکنار کرد.

منابع
  1. «Perpustakaan Nasional Republik Indonesia». بایگانی‌شده از اصلی در ۲۱ سپتامبر ۲۰۱۳. دریافت‌شده در ۲۸ ژوئن ۲۰۱۷.
  2. «Sukarno». ویکی‌پدیای انگلیسی.
  3. «Sukarno».
  4. آدامز، سیندی (۱۹۶۵). سوکارنو: یک زندگینامه. صص. ۲۷.
در ویکی‌انبار پرونده‌هایی دربارهٔ احمد سوکارنو موجود است.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.