احمد بن عیسی بن زید

ابوعبدالله احمد بن عیسی بن زید بن علی (۱۵۷- ۲۴۷ق) از علمای زیدیه و نوهٔ زید بن علی بود. ابوعبدالله به طور متواری زندگی می‌کرد و بدین دلیل به «مختفی» مشهور بود.

ظاهراً ابوعبدالله در کوفه زاده شد. پدرش زمانی که او کودک بود در قیام‌های ضد عباسی به همراه محمد نفس زکیه کشته شد. پس از مرگ پدر او به بغداد و نزد مهدی خلیفهٔ عباسی برده شد که او و برادرش را تحت سرپرستی خود قرار داد. احمد در بغداد زندگی می‌کرد تا این که با مرگ محمد امین فرار کرد. روایت‌های گوناگونی از فرار و حبس وی در دوران هارون الرشید وجود دارد. ابوالفرج دربارهٔ او گفته که احمد در بین خانواده اش بر همه از نظر فضل برتری داشت.

احادیث و اصول فقهی روایت شده توسط او را محمد بن منصور مرادی در کتاب امالی احمد بن عیسی و علوم آل محمد جمع‌آوری کرده است.