ابراهیم باکر

ابراهیم باکر (۱۸۵۶–۱۹۴۳م) فقیه حنفی، ادیب و شاعر لیبیایی بود که با لقب «شیخِ مشایخ» تکریم می‌شد. اهل طرابلس بود و هشت سال در دمشق سکونت داشت. هنگامی که به کشور خود بازگشت، در دیوان عالی کشور به عنوان «حاکم» منصوب شد و تا پایان عمر، به مدت ۱۵ سال این منصب را داشت. در مذهب حنفی فتاوی، در ادبیات منظومه و رساله‌ای در علم البیانو رساله‌ای در المنطق را نگاشت.[1]

ابراهیم باکر
زادهٔ۱۸۵۶م/۱۲۷۳ق
طرابلس
درگذشت۱۹۴۳م/۱۳۶۲ق
طرابلس
ملیت لیبایی در دوران عثمانی
لیبی ایتالیایی
پیشهفقیه حنفی، ادیب و شاعر

منابع

  1. زرکلی، خیرالدین (۲۰۰۲). «إبراهيم باكير». [[الأعلام]] (PDF). ۱. بیروت: دارالعلم للملایین. ص. ۳۳. دریافت‌شده در ۳۱ اکتبر ۲۰۱۶. تداخل پیوند خارجی و ویکی‌پیوند (کمک)
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.