آهار

آهار از روستاهای دهستان رودبار قصران بخش رودبار قصران شهرستان شمیران استان تهران می‌باشد که در ۲۳ کیلومتری شمال غرب گلندوک واقع است. این روستا در محل تلاقی دو تنگه ای که یکی به سمت شمال غرب به ده تنگه و گردنه زرگاه و دیگری به سمت جنوب غرب که به منطقه و مزارع و آبشار شکرآب و قله توچال و مرز شهرستانک منتهی می‌شود، قرار دارد. روستای آهار از روستاهای آباد و پر رونق منطقه بوده و به علت داشتن مزارع و باغات وسیع،بیشتر ساکنین این روستا به کار باغداری مشغول می‌باشند.در این روستا بیشتر میوه های گیلاس و آلبالو پرورش داده میشود. طبیعت این منطقه در دو فصل بهار (اردیبهشت ماه) و پاییز (آبان ماه) بسیار زیبا و دیدنی می‌باشد .


آهار
اطلاعات کلی
کشور ایران
استانتهران
شهرستانشمیرانات
بخشرودبار قصران
دهستانرودبار قصران
مردم
جمعیت۵۸۳ نفر (سرشماری ۹۵)
اطلاعات روستایی
کد آماری۲۶۰۰۴۹
پیش‌شمارهٔ تلفن۰۲۱
روستای آهار
روستای آهار
روستای آهار
روستای آهار
روستای آهار

نشانه‌های باستانی در روستای آهار و پیرامون آن، گواه دیرینگی تاریخی این روستا است. آتشکده نزدیک آهار (قلعه دختر)، در روزگار ساسانیان و چند سده پس از آن نیز روشن بوده است.[1]

نامگذاری

نام اصلی و باستانی روستا «اوهار» بوده‌است که این نام هنوز هم با ترکیب «گل‌اوهر» به محلی که مدخل روستا و در انتهای جاده فشم و ایگل می‌باشد، اطلاق می‌شود. «او» به معنای آب و «هر» به معنای آسیاب می‌باشد. اوهر به معنای آبادی می‌باشد که آب فراوان برای احداث آسیاب دارد.[2] نامی که خود آهاری‌ها به روستایشان می‌دهند «اوهار» است. گاه نیز «گل اوهر» نامیده می‌شود. اوهر به معنی آبِ روان است. هرچند آنهایی که باریک‌بینانه‌تر به این نام نگریسته‌اند، آهار را بازمانده واژه «آهور» دانسته‌اند. «هور» به معنی خورشید است. پس آهار یعنی: «سرزمین خورشید». این معنی درست‌تر به گمان می‌رسد.[1]

جمعیت

جمعیت این روستا بر اساس سرشماری سال ۱۳۸۵ حدود ۷۰۲ نفر در ۲۳۲ خانوار بوده‌است. [3][4] مردم آهار به گویش تجریشی که گونه‌ای از گویش‌های فارسی-مازندرانی است صحبت می کنند.[5]

جستارهای وابسته

منابع

  1. بامداد رستگار (۶ آبان ۱۳۹۹). «آهار؛ پاییزی‌ترین روستای تهران». ماهنامه خبری و فرهنگی امرداد (۴۳۱): ۸.
  2. مهرالزمان نوبان (۱۳۷۶نام مکان‌های جغرافیایی در بستر زمان، تهران: انتشارات ما، ص. ۲۸، شابک ۹۶۴-۶۴۹۷-۰۰-۴
  3. رزم آرا، فرهنگ جغرافیایی ایران، استان مرکزی، ج 1، ص 27.
  4. عبدلی علی، «تات‌های ایران و قفقاز»، ۱۳۸۹، نشر مهدی رضایی
  5. الهه گل بستان، نظام صرف فعلی در گویش آهاری، ۱۲۱.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.