آلت مصنوعی

سابقاً در ایران این آلات با نام «کیرِ کاشی»،[3] «سابوُره»، «چَرْمینه»[4] یا «چَرْمه»، «مَچْاچَنْگ»[5] و «کیرْمان» معروف بودند. در لغت‌نامهٔ دهخدا دربارهٔ «کیرکاشی» این‌چنین آمده‌است: «چیزی است که در کاشان به‌صورت کیر سازند و زنان طبق‌زن به کار برند، و سابوره نیز همان است و مچاچنگ و حجت محکم از مترادفات آن است. (آنندراج). چیزی که به شکل آلت تناسل از چرم و جز آن سازند و در سفر، زنان استعمال کنند، و مچاچنگ و چرمینه و چیرچنگ و مسماچنگ نیز گویند. کیرمان. (ناظم الاطباء)».[3] همچنین در اشعاری از شعرا از بودن چنین ابزاری خبر می‌دهند. برای نمونه به نقل از آنندراج از شرف الدین شفائی:

در مدخل «چرمینه» اینگونه نوشته شده‌است: «... کیرکاشی. (برهان ذیل چرمه). آلتی که از چرم سازند و زنان حکه پر فروکنند. (آنندراج). کیر کاشی و مچاچنگ. (ناظم الاطباء). ذکر مصنوعی که از چرم ساخته می‌شد. (فرهنگ نظام). چرمه».[4] و در شعری از شفایی آمده‌است:

در کهن‌ترین فرهنگ فارسی از واژه «مچاچنگ» یادشده که احتمال می‌رود ریشه‌ای کهن داشته باشد. این واژه به دیسه‌های «چیرچنگ» و «مَسْماچَنگ» یا «مَسْماجَنگ»[6] دیده شده‌است. دهخدا به نقل از فرهنگ اسدی طوسی این‌چنین سخن می‌راند: «کیری باشد از ادیم سعتریان دارند. (لغت فرس اسدی چ اقبال ص ۲۸۱). آلت چرمی که زنان بدکاره استعمال کنند، در فرهنگ سروری به هر دو جیم تازی گفته. (فرهنگ رشیدی). چرمینه را گویند و آن چیزی باشد که از چرم و غیره بمانند آلت تناسل سازند و زنان حریص شهوت بکار برند. (برهان) (آنندراج). چرمینه و کیر کاشی. (ناظم الاطباء)».[5] در شعری از بوعاصم از فرهنگ فرس اسدی طوسی، این واژه یادشده‌است:

مچاچنگ‌ها ممکن است در برخی از گلدان‌ها و سفالینه‌های هنری یونان باستان دیده شوند. در برخی از آن‌ها کاربرد گروهی یا تکی دیده شده‌است. بر ظرفی حدود به سده ششم پ.م. صحنهٔ آمیزش گروهی میان یک زن و دو مرد را بگونه‌ای ترسیم شده که زن آلت مرد را به‌صورت خمیده به دهان گرفته و مرد دیگر مچاچنگ را در مقعدش فرومی‌کند.[7][8]