آستانه در
آستانه به بخشی از چهارچوب در گفته می‌شود که در پائین در قرار دارد.
آستانه برخی از درها را گاهی بلند می‌ساختند تا تمایز بین فضای بیرون و درون مشخص گردد. همچنین آب باران کوچه و خیابان به درون ساختمان راه نیابد.[1]
در دوره‌های تاریخی متعددی آستانه در چنان ارزش و اهمیتی داشته است که افراد تلاش می‌کردند پای خود را بر روی آن نگذارند به عنوان مثال آستانه عالی‌قاپو اصفهان در دوره صفویه چنان اهمیتی داشته است که مردم آن را می‌بوسیدند و کسی حق نداشت بر روی آن پای بگذارد و فرد خاطی به شدت تنبیه می‌شد.
کمپفر دربارهٔ آستانه عالی‌قاپو چنین گفته است:[1]
عالی‌قاپو دارای آستانه‌ای است از جنس مرمر که در تکریم و اجلال پادشاه سهم عمده‌ای دارد و عابرینی که می‌خواهند بدون شرف‌یابی به خدمت شاه برسند در آنجا به زمین می‌افتند و آستانه را می‌بوسند بنابرین همه سعی می‌کنند کفششان به آستانه نخورد وگرنه نگهبان آنان کتک جانانه‌ای می‌زند.
جستارهای وابسته
- معماری ایرانی
- معماری برون‌گرا
منابع
- حسین سلطان زاده. فضاهای ورودی در معماری سنتی ایران. پارامتر
|تاریخ بازیابی=نیاز به وارد کردن|پیوند=دارد (کمک)