کن باس

کن باس(CAN bus) یک شبکه ناحیه کنترلی (Controller Area Network) یک استاندارد bus وسایل نقلیه بزرگ است که اجازه می‌دهد تا میکروکنترلرها و دستگاه‌ها بدون کامپیوتر میزبان با یکدیگر ارتباط برقرار کنند. این سیستم یک پروتکل مبتنی بر پیام است که در ابتدا برای سیم کشی برق چندگانه در خودروها برای صرفه جویی در مصرف مس ایجاد شد، اما در بسیاری موارد دیگر نیز استفاده می‌شود.

تاریخچه

توسعه سیستم کن باس در سال ۱۹۸۳ در شرکت روبرت بوش آغاز شد.[1] پروتکل به طور رسمی در سال ۱۹۸۶ در انجمن مهندسان خودرو (SAE) در دیترویت، میشیگان منتشر شد. اولین چیپ کنترل‌کننده CAN که توسط اینتل و فیلیپس تولید شده‌است، در سال ۱۹۸۷ وارد بازار شد. امروزه پروتکل CAN Bus یکی از پنج پروتکل مورد استفاده در عیب‌یابی داخلی OBD)-II) است که در استاندارد عیب‌یابی وسایل نقلیه استفاده می‌شود.

کاربردها

خودرو

خودروهای مدرن ممکن است تا ۷۰ واحد کنترل الکترونیکی (ECU) برای زیر سیستم‌های مختلف داشته باشد. استاندارد CAN برای پر کردن این نیاز طراحی شده بود. یکی از مزیت‌های اصلی این پروتکل، اتصال بین سیستم‌های مختلف وسیله نقلیه می‌باشد که می‌تواند طیف گسترده‌ای از ایمنی، مقرون به صرفه و تسهیلات زیادی را با استفاده از نرم‌افزار به تنهایی اجرا کند. درحالی که استفاده از سیستم الکتریکی سنتی در خودرو علاوه بر هزینه‌های گزاف پیچیدگی‌های سیم کشی را نیز به دنبال دارد.

سایر کاربردها

-پروتکل CAN bus از سال ۲۰۰۹ به سیستم تغییر دنده الکترونیکی Shimano DI2 برای دوچرخه‌های جاده استفاده شده‌است و همچنین توسط سیستم‌های Ansmann و BionX در موتور درایو مستقیم استفاده می‌شود. -پروتکل CAN bus نیز به عنوان پروتکل فیلدباس در محیط‌های اتوماسیون عمومی استفاده می‌شود، در درجه اول به دلیل هزینه پایین و برخی کنترل‌کننده‌ها و پردازنده‌های CAN استفاده می‌شود

منابع
  1. "CAN History". CAN in Automation.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.