کراتوز سبورئیک

کراتوز سبورئیک را به انواع زیر می‌توان تقسیم کرد:

• کراتوز سبورئیک معمولی (پاپیلوم سلول بازال، کراتوز سبورئیک توپر)
• کراتوز سبورئیک مشبک (کراتوز سبورئیک آدنویید)
• کراتوز سبورئیک گچ‌مانند (کراتوز سبورئیک انگشتی، کراتوز سبورئیک هیپرکراتوزی، کراتوز سبورئیک دندانه‌دندانه؛ کراتوز سبورئیک زگیلی)—غالباً به رنگ قهوه‌ای روشن تا مایل به سفید است. اندازهٔ آن از سرسوزن تا چند میلی‌متر است. غالباً در ناحیهٔ دیستال تیبیا، قوزک پا، و پا یافت می‌شود.
• کراتوز سبورئیک کلونال
• کراتوز سبورئیک تحریک شده (آکانتوم سلول قاعده‌ای-سنگفرشی، کراتوز سبورئیک ملتهب)
• کراتوز سبورئیک با آتیپی سنگفرشی
• ملانوآکانتوم (کراتوز سبورئیک پیگمانته)
• درماتوز پاپولی سیاه—عموماً در افراد بزرگسال سیاه‌پوست یافت می‌شود، و روی چهره به صورت پاپول‌های خوش‌خیم کوچک از اندازهٔ سرسوزنی تا چند میلی‌متر ظاهر می‌شود.
• کراتوز فولیکولی وارون.

کراتوز سبورئیک شایع‌ترین تومور خوش‌خیم پوستی است و میزان بروز آن در افزایش مسن افزایش می‌یابد و بین دو جنس تفاوتی ندارد. شیوع آن در افراد با رنگ پوست تیره‌تر کمتر است. بر اساس مطالعات گروهه‌ای بزرگ، ۱۰۰٪ بیماران بالای ۵۰ سال لااقل دارای یک کراتوز سبورئیک بودند. شروع آن معمولاً در میانسالی است، گرچه در افراد جوان‌تر هم ناشایع نیست—یعنی در ۱۲٪ افراد ۱۵ تا ۲۵ ساله نیز یافت می‌شود—بنا بر این، «کراتوز پیری» نام مناسبی برای آن نیست.

علت کراتوز سبورئیک به خوبی شناخته نشده است. این فرضیه مطرح شده است که از آنجا که کراتوز سبورئیک غالباً در نواحی در معرض نور خورشید بروز می‌کند، نور فرابنفش ممکن است در بیماری‌زایی آن نقش داشته باشد. با این حال، خیلی از اوقات نیز این ضایعات در مناطقی بروز می‌کند که در معرض آفتاب نبوده است. اخیراً با شناسایی جهش‌های سوماتیک در FGFR3، یک گیرندهٔ فاکتور رشد، در سلول‌های تشکیل دهندهٔ ضایعه، اطلاعات بیشتری در بارهٔ بیولوژی کراتوز سبورئیک به دست آمده است.

اصطلاح «کراتوز سبورئیک» بر گرفته از کراتینوسیت (به معنای بخشی از اپیدرم که کراتین تولید می‌کند)، پسوند -وز (به معنای ناهنجاری)، و شکل صفت سبوره است.

تصویر میکروسکوپی یک کراتوز سبورئیک (رنگ‌آمیزی H&E، بزرگ‌نمایی اسکن)

تشخیص بصری بر اساس منظرهٔ «چسبانده شده»، مرواریدها یا کیست‌های شاخی جای گرفته در ساختمان آن صورت می‌گیرد. ضایعات پیگمانتهٔ تیره ممکن است به سختی از ملانوم‌های ندولر قابل تشخیص باشند. علاوه بر این، کراتوزهای سبورئیک نازک روی پوست صورت ممکن است حتی با درماتوسکوپی به سختی از لنتیگوی بدخیم قابل افتراق باشد. از نظر بالینی، خال‌های اپیدرمی از نظر ظاهری مشابه با کراتوزهای سبورئیک هستند. خال‌های اپیدرمی غالباً در زمان تولد یا مدت کوتاهی بعد از آن وجود دارند. کندیلوماها و زگیل‌ها از نظر بالینی شبیه کراتوزهای سبورئیک هستند، و درماتوسکوپی می‌تواند مفید باشد. بر روی آلت و پوست تناسلی، تشخیص افتراقی کندیلوماها و کراتوزهای سبورئیک حتی با بیوپسی نیز ممکن است دشوار باشد.

تا این زمان، استاندارد طلایی در تشخیص کراتوز سبورئیک، بررسی هیستوپاتولوژیک بیوپسی پوست است.

کراتوز سبورئیک، جز به لحاظ زیبایی، نیازی به درمان ندارد. از آنجا که، در صورت دستکاری ضایعه، خطر بروی عفونت محلی اندکی افزایش می‌یابد، لذا در مواقعی که ضایعه بر اثر لباس یا جواهرات تحریک می‌شود یا خارش پیدا می‌کند، عموماً برداشت جراحی ضایعه توصیه می‌شود.

ضایعات کوچک را می‌توان با کوتر برقی درمان کرد. ضایعات بزرگ‌تر را می‌توان با الکترودسیکاسیون و کورِت، برداشت تراشیدنی، یا کرایو درمان کرد. در صورتی که برداشت کراتوز سبورئیک به درستی انجام شود، معمولاً اسکار زیادی بر جای نمی‌ماند، مگر در افرادی که پوست تیره دارند. کرایو نیز روشی درمانی است که در آن ضایعات کراتوز سبورئیک با نیتروژن مایع منجمد می‌شود.

• مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Seborrheic keratosis». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۱ ژوئن ۲۰۱۶.