کد منبع
کد منبع یا کد مبدأ (به انگلیسی: Source code)، به دستورهای برنامه به زبانی سطح بالا، سطح میانی یا پایین که قابل خواندن برای کاربر باشد و رایانه نتواند مستقیماً آن را بخواند گفته می‌شود.[1]
| اجرای برنامه |
|---|
| مفاهیم عمومی |
| انواع کد |
| راهبردهای کامپایل |
|
| زمان اجرای قابل ذکر |
|
| کامپایلرها و زنجیرابزارهای قابل ذکر |
هر برنامهٔ رایانه‌ای به یکی از زبان‌های برنامه‌نویسی نوشته شده‌است (مانند پایتون، جاوا، سی++ و….) که متن این برنامه‌ها ممکن است چند خط یا میلیون‌ها خط داشته باشند به متن این برنامه‌ها کد منبع، معادل به کار رفته توسط شورای عالی انفورماتیک به جای Source code در انگلیسی است،[2] می‌گویند. معمولاً برای سادگی به جای کد منبع از منبع استفاده می‌شود. کد منبع شامل مواردی همچون تعریف متغیرها، دستورها، توابع، حلقه‌ها، و دیگر عباراتی می‌شود که به برنامه می‌گوید چگونه باید عمل کند. همچنین برنامه‌نویسان ممکن است در کد منبع‌شان، توضیحاتی در مورد بخشی از کد نیز بنویسند. برنامه‌های کوتاه‌تر ممکن است تنها یک پرونده‌ی کد منبع داشته باشند در حالی که برنامه‌های بزرگ‌تر ممکن است ارجاع‌هایی به صدها یا هزاران پرونده داشته باشند. سایت‌های زیادی هستند که قالب‌های اپلیکیشن‌ها را بصورت سورس کد ارائه می‌دهند.
جستارهای وابسته
منابع
- فرهنگ تشریحی کامپیوتر میکروسافت (ویرایش سوم ۱۹۹۸). ترجمهٔ حسین ابراهیم‌زاده قلزم، رضا حسنوی، داریوش فرسایی. چاپ سوم، انتشارات دانشیار، ۱۳۷۹، شابک ۹۶۴−۹۱۱۱۷−۶-X .
- «واژه‌نامه مرجع برای ترجمه محیط لینوکس» (PDF). شورای عالی انفورماتیک. بایگانی‌شده از اصلی (PDF) در ۱۲ ژانویه ۲۰۱۲. دریافت‌شده در ۳ ژانویه ۲۰۱۲.