پیشینه ترمودینامیک

سیر تاریخی علم ترمودینامیک به صورت زیر می‌باشد (همه تاریخ‌ها میلادی می‌باشند):

۱۷۹۸- کنت رامفورد (بنجامین تامسون) مطالعه تبدیل کار به گرما را طی آزمایش مته و تخته آغاز کرد.

۱۷۹۹- سرهامفری دیوی تبدیل کار به حرارت را با آزمایش سابیدن یخ مطالعه کرد.

۱۸۲۴- سعدی کارنو تئوری خود «بازتابی بر نیروی محرک آتش» منتشر کرد که در برگیرنده اصل جدیدی دربارهٔ تعریف چرخه و اصلی که توصیف‌کننده آن بود که چرخه بازگشت‌پذیر بین دو منبع حرارتی تنها به دمای منابع بستگی دارد و نه به موادکاری

۱۸۴۲- مایر اصل بقا انرژی را ارائه کرد.

۱۸۴۷- هلمهولتز اصل بقا انرژی را به صورت مستقل از مایر فرمول‌بندی کرد.

۱۸۴۳–۱۸۴۸- جیمز پریسکات ژول با ترتیب دادن آزمایشاتی چهارچوب تجربی قانون اول ترمودینامیک را بنیان نهاد. امروزه به پاس این دانشمند بزرگ حرف J برای نمایش معادل مکانیکی کار استفاده می‌شود.

۱۸۴۸- لرد کلوین (ویلیام تامسون) واحد درجه حرارت مطلق را بر مبنای چرخه کارنو تعریف کرد.

۱۸۵۰- رودلف کلاوزیوس احتمالاً به عنوان اولین کسی که به وجود دو قانون اساسی ترمودینامیک: قانون اول و قانون دوم ترمودینامیک پی برد.

۱۸۶۵- کلاوزیوس قوانین اول و دوم ترمودینامیک را در دو خط بیان کرد:

• انرژی جهان دارای مقدار ثابتی است.
• آنتروپی جهان تمایل به بیشینه شدن دارد.

۱۸۷۵- جوسایا ویلارد گیبز گزارش خود را با عنوان «در برابری مواد ناهمگون» را که ترمودینامیک را به سیستم‌های ناهمگون و واکنش‌های شیمیایی بسط داد منتشر کرد. این گزارش اصل مهم پتانسیل شیمیایی را توصیف می‌کرد.

۱۸۹۷- ماکس پلانک قانون دوم ترمودینامیک را به صورت: «غیرممکن است بتوان موتوری ساخت که در یک چرخه کامل کار کرده و اثر دیگری غیر از بالا بردن وزنه و خنک کردن یک منبع حرارتی داشته باشد.» بیان کرد.

۱۹۰۹- کاراتئودوری ساختار جدیدی از ترمودینامیک را بر مبنای جدیدی که کاملاً فرم ریاضی داشت منتشر کرد.

• تاریخچه ترمودینامیک دانشگاه واترلو http://www.mhtl.uwaterloo.ca/courses/me354/history.html
• کتاب پویای الکترونیکی ترمودینامیک، دانشکده مهندسی مکانیک، دانشگاه صنعتی شریف