پست

ایرانیان با پایه‌گذاری چاپارخانه‌ها در دوران هخامنشی اولین سیستم پستی قابل اعتنا در جهان را ایجاد کردند. هرودت در این زمینه می‌نویسد: «گفته می‌شود به تعداد روزهایی که کل سفر به طول می‌انجامد، اسبان و مردانی در طول مسیر ایستاده‌اند، هر اسب و مردی مسیری یک روزه را می‌پیماید و هیچ‌چیز ایشان را بازنمی‌دارد، نه برف، نه باران، نه گرما و نه تاریکی تا مأموریت خویش را با تمام سرعت انجام دهند».[1]

ابتدا پیادگان و سپس سواران، وظیفهٔ انتقال را به‌عهده داشتند. پیوسته در ایستگاه‌ها اسب‌های تازه‌نفس نگاهداری می‌شدند. بگونه‌ای که چاپار می‌توانست بسرعت براه خویش ادامه دهد.[2] این اصل کلی پست تا اختراع راه‌آهن باقی بود. راه‌ها به وسیلهٔ سنگ‌های مخصوصی جزءبندی شده بودند که به پارسی فرسنگ نامیده می‌شدند.[3] ایده کلی استفاده از پست به شیوه امروزی از نوآوری‌های هخامنشیان است.[4]

در یونان بواسطه دولت‌شهرها پست وجود نداشت. در مصر بطالمه شیوه پست ایرانی را بکار می‌بردند که از گاه آگوستوس مورد تقلید رومیان نیز قرار گرفت.[3]

واژه پست تا به امروز در تمامی زبان‌های اروپائی و برخی دیگر زبان‌ها خود را حفظ نموده‌است.

پست دولتی روم نامه‌ها را توسط مأمورینی که از این طریق منبع درآمدی دولتی نداشتند و خود دولت هم از این بابت درآمدی نداشت، پخش می‌گردید. مخارج تعمیر جاده‌ها، ساختمان‌ها و ایستگاه‌های پست و اصطبلهای و حقوق مأمورین را می‌بایستی که اهالی شهرهایی که مأمورین پست از آن‌ها عبور می‌کردند، فراهم می‌کردند بدون اینکه بعضاً از آن مورد استفاده‌ای داشته باشند و این امر موجبات نارضایتی عمومی را فراهم کرده بود.