پر پرواز (آلبوم)

میونِ آتیش بازیِ چشمای تو قدم زدم

شاید که باورت بشه معنی عشقو بلدم

نگاه تب دارمو تو چشمای تو جا میذارم

به خاطر دیدن تو پنجره رو وا میذارم

یه معنیِ تازه میدی به شعر دل سپردگی

با تو چه سبز و روشنم بی تو محاله زندگی

یه پنجره با یه قفس یه حنجره بی هم نفس

سهم من از بودن تو یه خاطرس همینو بس

تو این مثلث غریب ستاره ها رو خط زدم

دارم به آخر میرسم از اونورِ شب اومدم

یه شب که مثل مرثیه خیمه زده رو باورم

میخوام تو این سکوت تلخ صداتو از یاد ببرم

بذار که کوله بارمو رو شونه ی شب بذارم

باید که از اینجا برم فرصت موندن ندارم

داغ ترانه تو نگام شوق رسیدن تو تنم

تو حجم سرد این قفس منتظر پر زدنم

من از تبار غربتم از آرزوهای محال

قصه ما تموم شده با یه علامت سؤال...

تو حضور مبهم پنجره ها

روبروم دیوارای آجریه

خورشید روشن فردا مال تو

سهم من شبای خاکستریه

توی این دلواپسی های مدام

جز ترانه های زخمی چی دارم

وقتی حتی تو برام غریبه ای

سر رو شونه های بارون میذارم

اسم تو برای من مقدّسه

تا نفس تو سینه پر پر میزنه

باورم کن که فقط باور تو

میتونه قفل قفس رو بشکنه

منم و یه آسمون بی دریغ

منم و یه کوره راه ناگزیر

ای ستاره ­ی شبای مشرقی

پر پرواز منو ازم نگیر