پارتیشن‌بندی
پارتیشن‌بندی، به قسمت کردن دیسک سخت به واحدهای منطقی ذخیره‌سازی کوچکتری تحت عنوان پارتیشن گفته می‌شود، به گونه‌ای که یک هارد دیسک فیزیکی می‌تواند همانند چندین هارد دیسک عمل کرده و در هر پارتیشن یک سیستم فایل قرار گیرد. ویرایشگر پارتیشن به برنامه‌ای می‌گویند که از طریق آن می‌توان اقدام به ایجاد، حذف، تغییر اندازه، قالب‌بندی پارتیشن‌ها کرد. یک پارتیشن از محدوده‌ای از سیلندرهای هارد دیسک تشکیل می‌شود. یعنی اینکه هر پارتیشن توسط یک سیلندر آغازین و یک سیلندر پایانی تعریف می‌شود. یک سیلندر بسته به نوع دیسک سخت، می‌تواند اندازه متفاوتی داشته باشد.
برخی از مزایای پارتیشن‌بندی عبارتند از:
- با انجام پارتیشن‌بندی، می‌توان سیستم‌عامل و فایل‌های مربوط به برنامه‌ها را از فایل‌های شخصی کاربران مجزا کرد.
- داشتن یک ناحیه مجزا برای انجام صفحه‌بندی توسط سیستم‌عامل
- می‌توان به شکل هم‌زمان چندین سیستم‌عامل بر روی یک هارد دیسک نصب کرد. هر سیستم‌عامل می‌تواند در یک پارتیشن مجزا نصب شود.
- اگر برای یک پارتیشن اتفاقی افتاد، کل هارد دیسک تحت تأثیر قرار نخواهد گرفت و مشکل تنها محدود به همان پارتیشن خواهد شد.
انواع پارتیشن‌ها
به پارتیشن‌هایی که مستقیماً در جدول پارتیشن قرار می‌گیرند، اصطلاحاً پارتیشن ثانویه گفته می‌شود. در ساختار ام‌بی‌آر که جدول پارتیشن ۶۴ بایت حجم دارد، تنها می‌توان چهار پارتیشن اولیه داشت. در ساختار جی‌پی‌تی، می‌توان تا ۱۲۸ پارتیشن اولیه داشت. به پارتیشن‌هایی که خود حاوی پارتیشن‌های دیگر هستند، اصطلاحاً پارتیشن توسعه‌یافته گفته می‌شود. پارتیشن‌های داخل پارتیش توسعه‌یافته، پارتیشن منطقی هستند.
تنها یکی از پارتیشن‌های اولیه می‌تواند فعال باشد. زمانی که رایانه روشن می‌شود، از بین پارتیشن‌های اولیه سراغ پارتیشن فعال می‌رود تا سیستم‌عامل راه‌اندازی شود.
منابع
- مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Disk partitioning». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۲۶ مهر ۱۳۹۲.