پادشاهی ریوکیو

پادشاهی ریوکیو (به ژاپنی: 琉球王国، ریوکیو اوکوکو) (به ریوکیویی: 琉球國، روچو کوکو) (چینی سنتی: 琉球國) (چینی ساده‌شده: 琉球国) (به پین‌یین: Liúqiú Guó) که با نام تاریخی انگلیسی Lewchew یا Luchu شناخته می‌شود یک پادشاهی مستقل بوده که بر بیشتر جزایر ریوکیو از قرن پانزدهم تا قرن نوزدهم میلادی فرمانروایی می‌کرده‌است. پادشاهان ریوکیو مردمان جزیره اوکیناوا را متحد کرده و قلمرو خود را تا جزایر آمامی (امروزه متعلق به استان کاگوشیمای ژاپن است) و جزایر ساکیشیما نزدیک تایوان گسترش دادند. با وجود اندازه کوچک، این پادشاهی نقش مهمی در تجارت دوران قرون وسطی شرق و جنوب‌شرق آسیا بر عهده داشت.

مختصات: ۲۶°۱۲′ شمالی ۱۲۷°۴۱′ شرقی
پادشاهی ریوکیو

琉球國
ریوکیو
۱۴۲۹–۱۸۷۹
نشان پادشاهی
پایتختقلعه شوری
۲۶°۱۲′ شمالی ۱۲۷°۴۱′ شرقی
زبان(های) رایجزبان ریوکیویی (زبان‌های محلی), چینی سنتی
دین(ها)
ادیان ریوکیویی، بوداگرایی، کنفوسیونیسم، تائو
حکومتپادشاهی
شاه(国王) 
• ۱۴۲۹–۱۴۳۹
شو هاشی
• ۱۴۷۷–۱۵۲۶
شو شین
• ۱۵۸۷–۱۶۲۰
شو نی
• ۱۸۴۸–۱۸۷۹
شو تای
سسی (摂政) 
• ۱۶۶۶–۱۶۷۳
شو شوکن
کوکوشی (国司) 
• ۱۷۵۱–۱۷۵۲
سای اون
قوه مقننهشوری اوفو (首里王府), سانشیکان (三司官)
تاریخ 
• اتحاد
۱۴۲۹
• تاخت‌وتاز ساتسوما
۵ آوریل ۱۶۰۹
• برافتادن سیستم هان
۱۸۷۱
• پیوستن به پادشاهی ژاپن
۱۱ مارس ۱۸۷۹
مساحت
۲٬۲۷۱ کیلومترمربع (۸۷۷ مایل‌مربع)
پیشین		پسین
هوکوزان
چووزان
نانزان
کاگوشیما
اوکیناوا
¹ دودمان‌های چینگ و مینگ.

تاریخچه

سرچشمه پادشاهی

در قرن چهاردهم میلادی، قلمروهای پراکنده جزایر اوکیناوا در سه قلمرو شاهزاده‌نشین متحد شدند: هوکوزان (北山، کوهستان شمالی)، چوزان (中山، کوهستان میانی) و نانزان (南山، کوهستان جنوبی). از این سه شاهزاده‌نشین با نام کلی دوران سه پادشاهی یا سانزان (三山، سه کوهستان) نام برده می‌شود. هوکوزان که بیش از نیمی از جزیره اوکیناوا را در اختیار داشت از لحاظ زمین و قدرت نظامی قویترین اما از لحاظ اقتصادی ضعیفترین بود. چوزان در مرکز و با پایتختی شوری قویترین از لحاظ اقتصاد بود. نانزان در جنوب نیز شامل بندرهای مهم ناها و کانه‌مورا بود که مرکز تحصیلات کلاسیک چینی بودند.

در این دوران چینی‌های زیادی برای تجارت یا خدمت به دولت به این جزایر نقل مکان کردند. بنا به درخواست پادشاه ریوکیو از دودمان مینگ، امپراتور هونگ‌وو در سال ۱۳۹۲ میلادی، ۳۶ خاندان چینی را برای ساماندهی به امور دریایی از فوجیان به ریوکیو انتقال داد. بسیاری از افسران ریوکیو از این خانواده‌های چینی بوده یا نسبشان به آنها می‌رسید.[1] آنها به پیشرفت روابط دیپلماتیک و تکنولوژی ریوکیویی‌ها کمک کردند.[2][3][4] پادشاه هاشی شاه چوزان در ۱۴۱۶ موفق به شکست هوکوزان و در ۱۴۲۹ موفق به شکست نانزان شد و برای اولین‌بار با ایجاد دودمان اول شو، توانست این جزایر را با یکدیگر متحد کند. در سال ۱۴۲۱ امپراتور مینگ به او لقب شو (به چینی: 尚، شانگ) را داد (و با نام شوهاشی یا 尚巴志 شناخته شد) و پیروزی او را به رسمیت شناخت.

شوهاشی سیستم سلسله‌مراتبی بارگاه چینی‌ها را برای خودش بکار برد و قلعه شوری و بندرگاه ناها را ساخت. در سال ۱۴۶۹، شو توکو، نوه شوهاشی، که جانشین مذکری نداشت مرد؛ یکی از خدمتکاران اربابان منطقه خود را فرزندخوانده شاه درگذشته نامید و توانست با گرفتن موافقت چینی‌ها به پادشاهی رسیده و دودمان دوم شو را پایه‌گذاری کند. دوره طلایی ریوکیو با به قدرت رسیدن دومین پادشاه دودمان دوم شو با نام شو شین آغاز شد که از ۱۴۷۸ تا ۱۵۲۶ بر سر کار بود.

در پایان قرن پانزدهم، پایین‌ترین جزیره‌های مجمع‌الجزایر ریوکیو به پادشاهی ریوکیو پیوستند. در سال ۱۵۷۱ جزایر آمامی-اوشیما در شمال و در نزدیکی کیوشو به این پادشاهی پیوستند.[5]

رخدادهای مهم
  • ۱۳۷۲ میلادی - فرستادگان دودمان مینگ از اوکیناوا که به سه پادشاهی تقسیم شده بود، دیدن کردند. دادن خراج به امپراتوری چین شروع شد.[5]
  • ۱۴۱۶ میلادی - چوزان به رهبری شو هاشی، ناکیجین گوسکو، پایتخت هوکوزان را به تصرف خود درآورد.[6]
  • ۱۴۲۹ میلادی - چوزان، شیماجیری اوساتو گوسوکو، پایتخت نانزان را به تصرف خود درآورد.[6]
  • ۱۴۷۰ میلادی - شو ان (کانمارو)، دومین دودمان شو را بنیان نهاد.[6]
  • ۱۴۷۷ میلادی - شو شی، پادشاه سوم بر تخت نشست[6] و دوران طلایی پادشاهی شروع شد.
  • ۵ آوریل ۱۶۰۹ میلادی - ارباب قلمروی ساتسوما، در جنوب کیوشو پادشاهی ریوکیو را شکست داده و آنرا خراجگزار ژاپن کرد.[6]
  • ۱۶۲۴ میلادی - حاکم ساتسوما جزایر آمامی را به خاک خود ضمیمه کرد.
  • ۱۸۴۶ میلادی - دکتر برنارد ژان بتلهیم (فوت شده در ۱۸۷۰)، یک مبلغ آیین پروتستان، به پادشاهی ریوکیو آمد[6] و اولین بیمارستان خارجی را در معبد نامینو گوکوکوجی ساخت.
  • ۱۸۵۳ میلادی - ناخدا متیو پری از نیروی دریایی ایالات متحده آمریکا از پادشاهی ریوکیو دیدن کرد.[6] بتلهیم با او رفت.
  • ۱۸۶۶ میلادی - آخرین هیئت اعزامی دودمان چینگ از این پادشاهی دیدن کرد.
  • ۱۸۷۲ میلادی - دولت ژاپن بطور یکجانبه، پادشاهی ریوکیو را منحل اعلام کرده و شو تای (尚泰، آخرین پادشاه ریوکیو) را به عنوان سرپرست قلمروی ریوکیو (藩王 با تلفظ هان او) منصوب کرد.
  • ۱۸۷۴ میلادی - آخرین مأمور خراجگزاری چین از ناها مرکز منطقه ریوکیو خارج شد.
  • ۱۸۷۹ میلادی - ژاپن، منطقه ریوکیو را با استان اوکیناوا جایگزین کرده و این جزیره را بطور رسمی به خاک خود ضمیمه کرد.[6] عنوان مارکیز (侯爵) را به آخرین شاه ریوکیو، شو تای دادند و او را مجبور به رفتن به توکیو کردند.[7]

فهرست پادشاهان ریوکیو
پادشاهان جزایر ریوکیو
نامکانجیدورهنسب یا دودمانتوضیح
Shunten舜天۱۱۸۷–۱۲۳۷دودمان تنسون
Shunbajunki舜馬順熈۱۲۳۸–۱۲۴۸دودمان تنسون
Gihon義本۱۲۴۹–۱۲۵۹دودمان تنسون
Eiso英祖۱۲۶۰–۱۲۹۹دودمان اسو
Taisei大成۱۳۰۰–۱۳۰۸دودمان اسو
Eiji英慈۱۳۰۹–۱۳۱۳دودمان اسو
پادشاهان چوزان
Tamagusuku玉城۱۳۱۴–۱۳۳۶دودمان اسو
Seii西威۱۳۳۷–۱۳۵۴دودمان اسو
Satto察度۱۳۵۵–۱۳۹۷–
Bunei武寧۱۳۹۸–۱۴۰۶–
Shō Shishō尚思紹۱۴۰۷–۱۴۲۱اولین دودمان شو
Shō Hashi尚巴志۱۴۲۲–۱۴۲۹اولین دودمان شوبه عنوان شاه چوزان
پادشاهان ریوکیو
نامکانجیدورهنسب یا دودمانتوضیحات
Shō Hashi尚巴志۱۴۲۹–۱۴۳۹اولین دودمان شوبه عنوان شاه ریوکیو
Shō Chū尚忠۱۴۴۰–۱۴۴۲اولین دودمان شو
Shō Shitatsu尚思達۱۴۴۳–۱۴۴۹اولین دودمان شو
Shō Kinpuku尚金福۱۴۵۰–۱۴۵۳اولین دودمان شو
Shō Taikyū尚泰久۱۴۵۴–۱۴۶۰اولین دودمان شو
Shō Toku尚徳۱۴۶۱–۱۴۶۹اولین دودمان شو
Shō En尚円۱۴۷۰–۱۴۷۶دومین دودمان شوبا نام کانامارو اوشیما هم شناخته می‌شود
Shō Sen'i尚宣威۱۴۷۷دومین دودمان شو
Shō Shin尚真۱۴۷۷–۱۵۲۶دومین دودمان شو
Shō Sei尚清۱۵۲۷–۱۵۵۵دومین دودمان شو
Shō Gen尚元۱۵۵۶–۱۵۷۲دومین دودمان شو
Shō Ei尚永۱۵۷۳–۱۵۸۶دومین دودمان شو
Shō Nei尚寧۱۵۸۷–۱۶۲۰دومین دودمان شوruled during Satsuma invasion; first king to be Satsuma vassal
Shō Hō尚豊۱۶۲۱–۱۶۴۰دومین دودمان شو
Shō Ken尚賢۱۶۴۱–۱۶۴۷دومین دودمان شو
Shō Shitsu尚質۱۶۴۸–۱۶۶۸دومین دودمان شو
Shō Tei尚貞۱۶۶۹–۱۷۰۹دومین دودمان شو
Shō Eki尚益۱۷۱۰–۱۷۱۲دومین دودمان شو
Shō Kei尚敬۱۷۱۳–۱۷۵۱دومین دودمان شو
Shō Boku尚穆۱۷۵۲–۱۷۹۵دومین دودمان شو
Shō On尚温۱۷۹۶–۱۸۰۲دومین دودمان شو
Shō Sei (r. ۱۸۰۳)尚成۱۸۰۳دومین دودمان شو
Shō Kō尚灝۱۸۰۴–۱۸۲۸دومین دودمان شو
Shō Iku尚育۱۸۲۹–۱۸۴۷دومین دودمان شو
Shō Tai尚泰۱۸۴۸–۱۱ مارس ۱۸۷۹دومین دودمان شوآخرین شاه ریوکیو
سیاستمداران مشهور ریوکیو
Shō Shōken向象賢۱۶۶۶–۱۶۷۳سسی (نخست‌وزیر)اولین تاریخدان ریوکیو، زندگی:۱۶۱۷–۱۶۷۵
Sai On蔡温1711–1752State instructor/regentمحقق و تاریخدان بزرگ اهل ریوکیو زندگی:۱۶۸۲–۱۷۶۱

جستارهای وابسته

پانویس
  1. Shih-shan Henry Tsai (1996). The eunuchs in the Ming dynasty (illustrated ed.). SUNY Press. p. 145. ISBN 0-7914-2687-4. Retrieved 2011-02-04. More than one of |pages= and |page= specified (help)
  2. Angela Schottenhammer (2007). Angela Schottenhammer, ed. The East Asian maritime world 1400–1800: its fabrics of power and dynamics of exchanges. Volume 4 of East Asian economic and socio-cultural studies: East Asian maritime history. Otto Harrassowitz Verlag. p. xiii. ISBN 3-447-05474-3. Retrieved 2011-02-04. Unknown parameter |Edition= ignored (|edition= suggested) (help); More than one of |pages= and |page= specified (help)
  3. Gang Deng (1999). Maritime sector, institutions, and sea power of premodern China. Volume 212 of Contributions in economics and economic history. Greenwood Publishing Group. p. 125. ISBN 0-313-30712-1. Retrieved 2011-02-04. Unknown parameter |Edition= ignored (|edition= suggested) (help); More than one of |pages= and |page= specified (help)
  4. Katrien Hendrickx (2007). The Origins of Banana-fibre Cloth in the Ryukyus, Japan. Leuven University Press. p. 39. ISBN 90-5867-614-5. Retrieved 2011-01-11. Unknown parameter |Edition= ignored (|edition= suggested) (help); More than one of |pages= and |page= specified (help)
  5. Matsuda. p. 16.
  6. Hamashita, Takeshi. Okinawa Nyūmon (沖縄入門, "Introduction to Okinawa"). Tokyo: Chikuma Shobō, 2000, pp. 207–13.
  7. Papinot, Jacques. (2003). Nobiliare du Japon – Sho, p. 56 (PDF@60); see also Papinot, Jacques Edmond Joseph. (1906) Dictionnaire d’histoire et de géographie du Japon.

منابع
  • Kang, David C. (2010). East Asia Before the West: Five Centuries of Trade and Tribute. New York: Columbia University Press. /; /; OCLC 562768984
  • Kerr, George H. (1958). Okinawa: the History of an Island People. Rutland, Vermont: Charles Tuttle Co. OCLC 722356
  • ___________. (1953). Ryukyu Kingdom and Province before 1945. Washington, D.C. : National Academy of Sciences, National Research Council. OCLC 5455۵۸۲
  • Matsuda, Mitsugu (2001) The Government of the Kingdom of Ryukyu, 1609–1872: a dissertation submitted to the Graduate School of the University of Hawaii in partial fulfillment of the requirements for the degree of Doctor of Philosophy, January 1967, Gushikawa: Yui Pub. , 283 p. , ISBN 4-946539-16-6
  • Nussbaum, Louis-Frédéric. (2002). Japan Encyclopedia. Cambridge: انتشارات دانشگاه هاروارد. ; ; OCLC 48943301
  • Smits, Gregory (1999) Visions of Ryukyu: identity and ideology in early-modern thought and politics, Honolulu: انتشارات دانشگاه هاوایی, 213 p. , شابک ‎۰−۸۲۴۸−۲۰۳۷−۱

پیوند به بیرون
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.