ویرایش تصویر

یکی از پیش نیازهای بسیاری از برنامه‌های ذکر شده، روش انتخاب بخش (های) یک تصویر است، در صورت امکان انتخاب بخشی از تصویر، تغییرات را تنها در بخش مورد نظر و بدون تأثیر بر کل تصویر انجام می‌شود. بیشتر برنامه‌های گرافیکی چند راهکار برای انجام این کار دارند که ممکن است دارای هوش مناسبی بوده و بتواند بر اساس رنگ یا جداسازی گوشه‌ها بخش‌ها را جداسازی و بخش مورد نظر کاربر را انتخاب کنند.

لایه‌ها از دیگر بخش‌های مهم یک ویرایشگر تصویر هستند. با استفاده از آن‌ها می‌توان بدون تأثیر بر لایه دیگر تصویر تغییرات را اعمال و در لحظه نتیجه کلی چند لایه را مشاهده کرد. نکته خوب دیگر دربارهٔ لایه‌ها قابلیت حذف تکی آن‌ها بدون تأثیر در لایه‌های دیگر و کل تصویر است.[1]

ویراستاران تصویر می‌توانند اندازه تصاویر را نیز تغییر دهند؛ دوربین‌های وضوح بالا می‌توانند تصاویر بزرگی را تولید کنند که معمولاً برای استفاده در اینترنت مناسب نیستند و باید کمی تصاویر را کوچک کرد. با استفاده از یک فرایند ریاضی پیکسل‌ها و اطلاعات تصاویر دوباره بازسازی می‌شوند.

برش تصاویر هنگامی انجام می‌شود که نیاز باشد تنها بخشی از تصویر را استفاده کنیم و به دیگر بخش‌های آن نیازی نباشد؛ بهترین نتایج برای این کار هنگامی بدست می‌آید که تصاویر دارای کیفیت بالایی باشند.

• 
  تصویر برش نخورده
• 
  تصویر برش خورده (نتیجه)

جلوه‌های ویژه قابل اعمال بر تصاویر معمولاً خودکار هستند و ممکن است توسط نرم‌افزارهای ویرایشی غیر حرفه‌ای نیز ارائه شوند. این نوع ویرایش‌ها معمولاً در تصویر تغییرات زیادی به‌وجود می‌آورند و بیشتر برای ایجاد تصاویر هنری استفاده می‌شوند.

نمونه‌ای از جلوه‌های ویژه اضافه شده به یک تصویر

تغییر عکس رنگی به سیاه و سفید

با استفاده از نرم‌افزارهای ویرایشی خاصی می‌توانید عمق رنگ تصاویر را تغییر دهید. عمق رنگ‌های معمول ۲، ۴، ۱۶، ۲۵۶، ۶۵، ۵۳۶ و ۱۶٫۷ میلیون رنگ هستند. فرمت‌های تصویر JPEG و PNG قادر به ذخیره ۱۶٫۷ میلیون رنگ (برابر با ۲۵۶ مقدار روشنایی در هر کانال رنگ) است. علاوه بر این، تصاویر سیاه‌وسفید با ۸ بیت یا کمتر می‌تواند ایجاد شود. سیاه‌وسفید کردن تصاویر برای کمتر کردن حجم آن‌ها نیز مؤثر است.

ویراستاران تصویر دارای مقرراتی هستند تا به‌طور همزمان کنتراست تصاویر را تغییر دهند و تصویر را روشن یا تیره کنند.

سمت چپ تصویر دست نخورده‌است