هزینه مصرف نهایی خانوار
هزینه مصرف نهایی خانوار (انگلیسی: Household final consumption expenditure)، به اختصار (HFCE) هزینهٔ مصرف کالاها و خدمات توسط خانوارهای مقیم است اعم از این‌که در داخل قلمرو اقتصادی یا درخارج ازآن صورت گرفته باشد.
محتوای مصرف نهایی خانوار
- منزل مسکونی خانوار به‌دلیل این‌که کالایی است که توسط مالک آن برای ارائهٔ خدمات سکونتی به‌کاررفته می‌شود، هزینهٔ تهیهٔ آن (خرید، احداث یا ایجاد آن) تشکیل سرمایهٔ ثابت محسوب شده و در مصرف نهایی منظور نمی‌شود. ارزش خدمات سکونتی که در مورد خانه‌های اجاری، مبلغ اجاره و در مورد خانه‌های ملکی اجارهٔ احتسابی است هزینهٔ مصرف نهایی خانوار محسوب می‌شود.
- هزینهٔ تهیهٔ اشیای گرانبها نیز مصرف نهایی نبوده و تشکیل سرمایهٔ ثابت است. اشیای گرانبها عمدتاً شامل کارهای هنری، سنگ‌ها و فلزات گرانبها و جواهرات طراحی شده از این سنگ‌ها و فلزات هستند.
- در مصرف نهایی خانوار فقط هزینهٔ رفع نیازهای شخصی اعضای خانوار و نه هزینه‌های صورت گرفته برای مقاصد شغلی منظور می‌شود.
- برآورد ارزش کالاها و خدماتی که خانوار از محل اشتغال اعضای خود و به عنوان جبران خدمات غیرنقدی دریافت می‌کند در مصرف نهایی منظور می‌شود.
- ارزش احتسابی کالاها و خدمات تولید شده توسط خانوار به‌عنوان یک بنگاه غیر شرکتی که توسط همان خانوار نیز مصرف می‌شود هزینه مصرف نهایی خانوار تلقی می‌شود.
- ارزش احتسابی خدمات واسطه گری‌های مالی و خدمات بیمه پس از تخصیص FISIM و ستاندهٔ خدمات بیمه به خانوار به‌عنوان مصرف نهایی خانوار محسوب می‌شود.
- ارزش احتسابی خدمات سکونتی خانوارهای مالک منزل مسکونی خود به عنوان مصرف نهایی خانوار منظور می‌شود .
- هزینهٔ تعمیرات جزئی و نگهداری منازل مسکونی شخصی هزینهٔ مصرف نهایی منظور نشده و به عنوان مصرف واسطه بخش املاک و مستغلات تلقی می‌شود.
- پرداخت‌های خانوار برای انواع جواز، گواهینامه، گذرنامه و نظایر آن مصرف نهایی خانوار منظور می‌شود.
جستارهای وابسته
منابع
- مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Household final consumption expenditure». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۲۵ ژوئیه ۲۰۱۷.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.