هایپرکالمی

پتاسیم (K+) اصولاً یک یون داخل سلولی است (۹۵٪ آن) لذا در پلاسمای خون نسبتاً در سطح پائینی قرار دارد (تا ۵٫۰ mmol/L) ولی درون سلولها تجمع زیادی دارد (در حدود ۱۰۰ mmol/L). پتاسیم در ایجاد پتانسیل عمل سلولهای عصبی و قلبی بسیار مهم است همچنین در انتقال مواد از غشای سلول.

بهترین منابع غذایی پتاسیم؛ آرد سویا، لوبیا سفید، عدس، موز و اسفناج می‌باشد؛ ولی در بیشتر موادغذایی وجود دارد.

افزایش پتاسیم خون (هایپرکالمی) در اثر عواملی مانند نارسایی کلیوی، نارسایی آدرنال (بیماری آدیسون)، اسیدوز متابولیک به هر دلیلی، لوکمی(سرطان خون)، کم خونی همولیتیک، انفوزیون خیلی سریع کلرور پتاسیم به صورت وریدی، تزریق خون دریافت شده از افراد مسن یا خونی که مدت زیادی از نگهداری آن میگذرد، آسیب‌های ناشی از تصادفات (له شدگی، سوختگی ها، لیز شدید عضلات)، عفونت و همولیز اتفاق می‌افتد. علاوه بر این مصرف بعضی داروها همچون داروهای مدر نگهدارنده پتاسیم مانند تریامترن اچ و مهارکننده‌های آنزیم ACE نیز باعث افزایش سطح پتاسیم خون می‌شوند.

علائم افزایش پتاسیم در خون شامل موارد زیر است: برادی کاردی و اختلالات نوار قلب (موج P کوتاه یا صاف، عریض تر شدن کمپلکس QRS، بلندی موج T، افزایش یافتن فاصله PR)، کاهش هوشیاری، آپنه (ایست تنفسی)، خستگی و ضعف عضلانی.

اختلالات آب و الکترولیت

هیپوکالمی

• سیسیل مبانی طب داخلی. تهران ۲۰۰۴
• قارونیاطلس الکتروکاردیوگرافی. تهران ۱۳۸۸