نیروی دریایی شاهنشاهی ایران
نیروی دریایی شاهنشاهی ایران ، نام نیروی دریایی ایران تا انقلاب ۱۳۵۷بود.
| نیروی دریایی شاهنشاهی ایران | |
|---|---|
 مهر نیروی دریایی شاهنشاهی ایران | |
| بنیانگذاری | ۱۴ آبان ۱۳۱۱ |
| اندازه | ۲۲,۰۰۰ (۱۳۵۷) |
| ناوگان |
|
| برچینش و انحلال | ۲۲ بهمن ۱۳۵۷ |
| نشان | |
| پرچم دریایی |  |
| نشان | ۱۳۰۵–۱۳۵۳ ۱۳۵۳–۱۳۵۷ |
| دایره |  |
.svg.png.webp)
در حمله انگلیس و اتحاد جماهیر شوروی در جنگ جهانی دوم ،که ایران اشغال شده بود ، بسیاری از کشتی های ایرانی در حالی که هنوز در بندرگاه های خود لنگر انداخته بودند غرق یا آسیب دیدند.[1] پس از جنگ جهانی دوم، ناوگان نیروی دریایی شروع به جایگزینی کشتی های جنگی نابود شده با ناوشکن، ناوچه و بسیاری از کشتی های کوچکتر، از جمله موتوری و هواناو که بسیاری از آنها ساخت ایالات متحده و انگلستان است کرد. در دهه ۵۰ خورشیدی، ایران قصد داشت دامنه نیروی دریایی خود را به اقیانوس هند گسترش دهد، اما انقلاب و جنگ نخست خلیج فارس «جنگ ایران و عراق» که مورد حمایت غرب قرار گرفت، باعث محدودیت این هدف شد.[2] پس از خروج انگلیس از جزایر خلیج فارس، نیروی دریایی شاهنشاهی ایران در تاریخ ۹ آذر ۱۳۵۰ کنترل جزایر تنب و ابوموسی را به دست گرفت. تا قبل از سال ۱۳۵۰، نیروی دریایی در درجه نخست با تجهیزات آمریکایی و انگلیسی تأمین می شد. تا سال ۱۳۵۷، ایران به سرعت نیروی دریایی خود را نوین کرد و ناوشکن ها،ناوچه ها و بسیاری از شناورهای کوچک ساخته شده از جمله هواناو را به ساخت آمریکا و انگلیس افزود. هواپیما نیز گنجانده شده بود. در این دوره، ایران توانایی نیروی هوایی را در نیروی دریایی خود ایجاد کرد. این هواپیماها عمدتاً آمریکایی بودند. ایران همچنین در زمان انقلاب ایران سفارشات بیشتری برای تسلیحات دریایی آمریکا و انگلیس داشته است.
نگارخانه
درجه های نیروی دریایی شاهنشاهی
پیوند به بیرون
| پایگاه عملیاتی |
|  | ||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| پایگاه لجستیک |
| |||||||||
| مراکز آموزش |
| |||||||||
| تفنگداران دریایی |
| |||||||||
 رده | ||||||||||