مینیز

مِینیز یا دی مِینیز در آیین روم باستان عبارت بود از خدایانی که گمان آن می‌رفت با روح افراد درگذشته ای که مورد علاقهٔ مردم بودند در ارتباط است. آنها با لارس، جنیوس، دی پناتس و لمورس که دربارهٔ زندگی خانوادگی، محلی و طلسم‌های شخصی بودند، مربوط بودند. آنها به ردهٔ «آنها که در عالم پایین سرگردانند»،[1] مجموعه ای از خدایان و افراد مقدسی که مرده‌اند،[2] تعلق دارند. مینیز در ماه فوریه بزرگ داشته می‌شوند.

لاپیس مانالیس

هرگاه یک شهر تازه بنا نهاده می‌شد، یک سوراخ گرد در زمین کنده می‌شد و یک سنگ به نام لاپیس مانالیس در آن قرار داده می‌شد. این سنگ نماد دروازهٔ عالم پایین بود.[3]

منابع

Varro (1938), "6.13", De Lingua Latina, London: W. Heinemann, p. 185-7, translated by Kent, Roland G.
Gagarin, Michael, ed. (2010), "Death", The Oxford Encyclopedia of Ancient Greece and Rome, 2, Oxford University Press, p. 366, ISBN 978-0-19-517072-6.
Aldington, Richard; Ames, Delano (1968), New Larousse Encyclopedia of Mythology, Yugoslavia: Hamlyn Publishing Group Ltd, p. 213.

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.

[1] Varro (1938), "6.13", De Lingua Latina, London: W. Heinemann, p. 185-7, translated by Kent, Roland G.

[2] Gagarin, Michael, ed. (2010), "Death", The Oxford Encyclopedia of Ancient Greece and Rome, 2, Oxford University Press, p. 366, ISBN 978-0-19-517072-6.

[Larousse-3] Aldington, Richard; Ames, Delano (1968), New Larousse Encyclopedia of Mythology, Yugoslavia: Hamlyn Publishing Group Ltd, p. 213.