موریتس کانتور

او تحصیلات مقدماتی را در هایدلبرگ انجام داد و سپس از سال ۱۸۵۱ در گوتینگن زیر نظر ریاضیدانانی همچون گاوس، ویلهلم وبر و موریتس اشترن و از سال ۱۸۵۲ در برلین زیر نظر دیریشله و یاکوب اشتاینر پی گرفت. وی در سال ۱۸۵۱ درجه دکترا را دریافت کرد و در سال ۱۸۵۳ در هایدلبرگ با رساله ای درباره «ریشه های حساب» به استادی رسید و به تفاریق در سالهای ۱۸۶۰ و ۱۸۷۰ در آنجا تاریخ ریاضیات درس می داد. در سال ۱۹۰۰ در کنگره جهانی ریاضیدانان در پاریس درباره تاریخ ریاضی سخنرانی کرد. او در سال ۱۸۷۵ به درجه پروفسور افتخاری[1] رسید.

کانتور بیش از همه به دلیل کتابش «درسهایی درباره تاریخ ریاضیات»[2] شناخته شده است که در آن به تاریخ ریاضیات تا پایان سده ۱۸ میلادی می پردازد. البته پس از چاپ، لغزشهای فراوانی در این کتاب پیدا شد و برخی منتقدان کانتور همچون گوستاف انشتورم لغزشهای آنرا در مجله های تاریخ ریاضیات و جداگانه گوشزد کردند. برای نمونه، کانتور در کتابش، ریشه اعداد هندی را به اشتباه در نزد فیثاغوریان میداند چرا که کتاب هندسه ای را که به بوئتیوس نسبت داده میشد و در سده ۱۱ میلادی نوشته شده بود بعنوان نوشته اصلی بوئتیوس در این زمینه در نظر میگرفت. او نخستین بار این دیدگاه را در کتاب «آثار ریاضیات در زندگی فرهنگی مردمان»[3] مطرح کرد. با اینهمه، این اثر یکی از نوشته های بنیادین در زمینه تاریخ ریاضیات حتی تا به امروز است. او از سال ۱۸۵۹ جزو ناشران مجله «ریاضی و فیزیک» بود و با چاپ مجلدهای ضمیمه درباره تاریخ ریاضی، آنرا به مجله ای مهم در این زمینه بدل کرد. او همچنین زندگینامه های فویرباخ، گاوس، لئوناردو دا وینچی، کاردانو و کوپرنیک را به چاپ رساند.

• Florian Cajori, Moritz Cantor, The historian of mathematics, Bull. Amer. Math. Soc. 26 (1920), 21-28.
• Moritz Benedikt Cantor in Mathematics Genealogy Project
• Joseph Ehrenfried Hofmann: Cantor, Moritz Benedikt. In: Neue Deutsche Biographie (NDB). Band 3, Duncker & Humblot, Berlin 1957