منذر بن جارود

منذر بن جارود از تابعین است و کارگزار علی بن ابی طالب در اصطخر بود.[1]

پدرش، جارود، از قبل از اسلام مسیحی بود و بزرگ عبدالقیس به شمار می رفت. او همراه جمعی از عبدالقیس نزد محمد، پیامبر اسلام، رفت و مسلمان شد. پس از مرگ محمد، وی عبدالقیس را به پایداری بر اسلام خواند و از ارتداد بازداشت. در زمان حمله اعراب به ایران در نهاوند یا فارس کشته شد.[1]

علی در زمان خلافتش، منذر را به امارت اصطخر گماشت. اما، سپس به دلیل دست اندازی به بیت المال، خوشگذارنی، دنیاگرایی، خویشاوندگرایی و تکبر از سمتش برکنارش کرد. بعد از آن مدتی در کوفه بازداشتش کرد تا زمانی که قسم خورد که مالی از بیت المال برنداشته است.[1]

دختر منذر همسر عبیدالله بن زیاد، حاکم بصره بود. زمانی که حسین بن علی نامه‌ای برای دعوت از مردم بصره برای شرکت در قیام علیه یزید بن معاویه به منذر و چند تن دیگر از بزرگان آن شهر فرستاد، منذر که فکر می کرد این کار دسیسه ابن زیاد است، فرستاده و نامه را نزد وی برد و منجر به قتل فرستاده نوسط عبیدالله شد. عبیدالله بعداً وی را با خود به کوفه برد و بنا بر نقلی، سپس به مرز هند فرستاد، که در سال ۶۲ یا ۶۳ هجری در آنجا درگذشت.[1]