مزیدیان

مزیدیان دودمانی بودند که در بین سده‌های چهارم تا ششم هجری قمری در سرزمین‌های هیت و کوفه فرمانروایی داشتند.

مزیدیان از قبیله اسد منشعب شده، عربستان را ترک گفته و در قادسیه بر کناره چپ دجله پراکنده شدند. سندالدوله ابوالحسن علی در سال ۳۸۷ق (۹۸۷م) بر بهاءالدوله بویهی شوریدند ولی بزودی فرمانبرداری آنان را گردن نهادند ولی دوباره در سال ۴۰۳ق (۱۰۲۱م) پرچم استقلال برافراشت و سلطان‌الدوله بویهی را وادار کرد تا حکومت او را به رسمیت بشناسد.[1]

با آنکه آنان در اصل از اعراب بدوی بودند، ولی نشان دادند که مدیران و سیاست‌مداران چیره دستی هستند و در رویدادهای گوناگون عراق در دوره سلجوقیان به صورت قدرت مهمی درآمدند. در زمان صدقةبن منصور، امیر بزرگ مزیدی، بر گرد شهر حله حصار استواری کشیدند و به این ترتیب این شهر مرکز قدرت مزیدیان در عراق شد. مزیدیان دارای تمایلات شیعی زیادی بودند.[2]

فرمانرواها
فرمانرواسال فرمانروایی
سناءالدوله علی اول ابن مزید۳۵۰ق/۹۶۱م
نورالدوله دبیس اول۴۰۸ق/۱۰۱۸م
بهاءالدوله منصور۴۷۴ق/۱۰۸۱م
سیف‌الدوله صدقه اول۴۷۹ق/۱۰۸۶م
نورالدوله دبیس دوم۵۰۱ق/۱۱۰۸م
سیف‌الدوله صدقه دوم۵۲۹ق/۱۱۳۵م
محمد۵۳۲ق/۱۱۳۸م
علی دوم۵۴۰ق/۱۱۴۵م
چیرگی سلجوقیان۵۴۵ق/۱۱۵۰م

منابع
  1. استانلی لین پل، و.و بارتولد، خلیل ادهم و احمد سعید سلیمان (تابستان ۱۳۶۳)، تاریخ دولتهای اسلامی و خاندانهای حکومتگر جلد اوّل، ترجمهٔ صادق سجادی، تهران: نقش جهان، ص. ص۲۱۳
  2. کلیفورد ادموند بوسورث (۱۳۷۱)، سلسله‌های اسلامی، ترجمهٔ فریدون بدره‌ای، مؤسسه مطالعات و تحقیقات فرهنگی(پژوهشگاه)، ص. ص۸۸
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.