مردخوار

تصوری از مانتیکور (مردخوار)، از کتاب «تاریخ وحوش چهارپا» اثر ادوارد تاپسل، ۱۶۰۷.

مردخوار در اصل از افسانه‌های پارسی قدیم است. واژه مانتیکور تغییر شکل یافتهٔ واژه یونانی mantikhoras که خود احتمالا تغییر شکل واژه پارسی مردخوار و فارسی باستان mar-tiya-khvara است.[1] khvara یا خرّه، تلفظ اوستاییِ فرّ است. بنابراین معنای این کلمه «فرّ آدمی» می باشد.

نخستین بار یک نویسندهٔ ایرانی در یاداشت‌هایی که به زبان هندی تألیف شده بود از این موجود یاد کرد که بعدها به قسمت شمال غربی ایران کهن که منطقهٔ آسیای صغیر است منتقل شد و در طول تاریخ به یونان رسید و سپس در بقیه اروپا پخش شده و اکنون از آن به عنوان افسانه‌ای یونانی یاد می‌کنند.

شیوه شکارکردن مردخوار در افسانه‌های اروپایی بسیار جذّاب است. وی ابتدا با نیش دم کژدم‌مانند خود زهری کشنده به شکار تزریق می‌کند و دردی در وجود او ایجاد می‌کند. سپس وقتی مطمئن شد که شکار دیگر قدرت حرکت ندارد قسمتی از گوشت او را می‌کند و به کناری می اندازد. زهر خود به خود از زخم به وجود آمده خارج می‌شود.

سپس مانتیکور در حالی که آواز لالایی مانندی را زمزمه می‌کند شکار را می‌بلعد.^∗

1. Wikipedia contributors، "Manticore،" Wikipedia, The Free Encyclopedia, http://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Manticore&oldid=196426470 (accessed March 7, 2008).
2. کتاب جانوران شگفت انگیز و زیستگاه آن‌ها، اثر جی کی رولینگ، ترجمه ویدا اسلامیه
3. ویکی‌پدیای انگلیسی
4. موجودات خیالی اثر خورخه لوییس بورخس، ترجمه احمد اخوت
5. سایت رسمی دیکشنری ریشه یابی
6. ویکی‌پدیای انگلیسی

در ویکی‌انبار پرونده‌هایی دربارهٔ مردخوار موجود است.