محمدرفیع ضیایی

محمدرفیع ضیایی در سال ۱۳۲۷ در شهر اِوز به دنیا آمد. مدتی به عنوان تکنسین مخابرات کار کرد و سپس به مطبوعات پیوست.[2] ضیایی بیش از ۳۰ سال در مطبوعات ایران فعالیت کرد و از شمار کسانی بود که علاوه بر کار عملی در زمینه تئوری کارتون و کاریکاتور فعالیت داشت و در این زمینه بسیار پرکار بود. ضیایی آثار بسیاری از کتاب و مقاله تألیف کرد و آثار او در نشریات ایرانی و خارجی منتشر شده‌اند. محمدرفیع ضیایی همچنین پدر لاله ضیایی، کاریکاتوریست ایرانی است.[3] محمدرفیع ضیایی نیمه شب ۳ تیر ۹۵ بر اثر حمله قلبی در خانه‌اش در تهران درگذشت.[4]

به گفته هادی حیدری کاریکاتوریست ایرانی، محمدرفیع ضیایی در کارهایش به طنز تلخ گرایش داشت. حیدری معتقد است آثار ضیایی غالباً سیاه و سفید بود و هاشورهای متراکم و پرقدرت داشت. به لحاظ موضوع کارهایش بیشتر دارای تم صلح و دوستی بشر بودند.[5]

جمال رحمتی باور دارد ضیایی قلم روانی داشت و به راحتی و پرقدرت قلم می‌زد و در کارش چه در انتخاب موضوع و چه در اجرای موضوع صاحب سبک بود. او معتقد است دیگر ویژگی کارهای ضیایی بی‌تکلفی کارهایش بود که مشخصه آینه منش و رفتار شخصی او نیز بود. علاوه بر این به گفته رحمتی ضیایی تسلط بالایی بر خط داشت.[4]

• دریافت جایزه ویژه سی ویکمین مسابقه اسکوپیه سال ۱۹۹۹
• دریافت مدال برنز و دیپلم افتخار – جایزه شهر تولینتیو سال ۲۰۰۳
• دریافت جایزه دوم شانزدهمین مسابقه اولنس بلژیک سال ۲۰۰۴[3]

• جمال رحمتی. «دربارهٔ محمد رفیع ضیایی نویسنده کارتونیست». روزنامه اعتماد. دریافت‌شده در ۲۳ ژوئن ۲۰۱۶.
• «اگر فرجیان نبود، گل آقا هم نبود!». گل آقا. ۲۹ فروردین ۱۳۸۸. دریافت‌شده در ۲۳ ژوئن ۲۰۱۶.

• صفحه در وبگاه خانه کاریکاتور ایران
• «بررسی زبان و کارکرد کارتون و کاریکاتور و تفاوت‌های این دو واژه». خبرگزاری سنگ ایران. ۲۴ دی ۱۳۹۴. دریافت‌شده در ۲۳ ژوئن ۲۰۱۶.
• «زندگینامه: محمد رفیع ضیایی (۱۳۲۷–۱۳۹۵)». همشهری آنلاین. دریافت‌شده در ۲۶ ژوئن ۲۰۱۶.
• عنایت فانی (۶ سپتامبر ۲۰۱۶). «یادی از دوستی که بیش از حد فروتن بود». بی‌بی‌سی فارسی. دریافت‌شده در ۶ سپتامبر ۲۰۱۶.