لوئی، دوک اورلئان

شاهزاده لوئی به همراه مادرش، از پی‌یر گوبرت.

لوئی د اورلئان در کاخ ورسای در سال ۱۷۰۳ از فیلیپ دوم، دوک اورلئان و همسرش فرانسوا ماری دو بوربن، کوچکترین دختر مشروعیت یافته لوئی چهاردهم و معشوقه او مادام دو مونتسپان به دنیا آمد. وی تنها پسر از میان هشت فرزند فیلیپ دوم بود و در بدو تولد به او دوک شارتر به عنوان وارث ثروت و عناوین اورلئان اعطا شد. پدربزرگ مادری وی، پادشاه، علاوه بر این به او کمک هزینه اختصاص داده شده برای اولین شاهزاده خون، درجه‌ای که هنوز واجد شرایط تصدی آن نبود.

او توسط مادر و مادربزرگش، الیزابت شارلوت پالاتین و نیکولاس-هوبرت مونگولوت، پسر نامشروع ژان باتیست کولبر دو سنت پوآنژ، پسر عموی ژان باتیست کولبرت، وزیر لوئی چهاردهم، تربیت شد. او بسیار به مادرش نزدیک بود، این دو تا زمان مرگ مادر در ۱۷۴۹ نزدیک بودند.

لوئی بسیار با خواهر کوچکترش لوئیز الیزابت اورلئان بسیار نزدیک بود، که قرار بود در سال ۱۷۲۴ به مدت هفت ماه ملکه حاکم اسپانیا شود.[1] با این حال او با خواهر بزرگتر خود، شارلوت آگله د اورلئان، همسر Francesco d'Este، دوک مودنا نزدیک نبود. آنها در هنگام مراجعات زیاد وی از Modena به دربار فرانسه درگیر بودند.[2]

لوئی، دوک اورلئان، Alexis Simon Belle.

پس از مرگ پدرش در ۲ دسامبر ۱۷۲۳، لوئی بیست ساله عنوان موروثی دوک اورلئان را به دست گرفت و رئیس خاندان اورلئان شد. وی همچنین تا تولد پسر اول لوئی پانزدهم در سال ۱۷۲۹ در صف اول سلطنت فرانسه قرار گرفت. این به این دلیل بود که پادشاه فیلیپ پنجم اسپانیا، پسر دوم لوئی، گراند دوفن دوفن فرانسه (۱۶۶۱–۱۷۱۱) و عموی پادشاه جوان، با دستیابی به تخت سلطنت اسپانیا در ۱۷۰۰ از حقوق خود و فرزندانش برای سلطنت فرانسه چشم پوشی کرد. اگرچه پادشاه امیدوار بود که پسر به همان اندازه که در دولت نقش پررنگی داشت، پست نخست‌وزیری را به پسرعموی بزرگتر لوئی، لوئی هنری، دوک بوربون سپرد، هنگامی که سلطنت درگذشت. دوک بوربون که مدام در تلاش برای تحکیم و حفظ قدرت خود در دربار بود، همیشه به انگیزه‌های لوئی مشکوک بود و اغلب با او مخالف بود.

در سال ۱۷۲۳، اورلئان به دلیل خصومت با نخست‌وزیر سابق، کاردینال دوبوئز مشهود بود. اورلئان همچنین با Claude le Blanc و Nicolas Prosper Bauyn d'Angervilliers در پست وزیر امور خارجه جنگ همکاری کرد. خود لوئی از ۱۷۲۳ تا ۱۷۳۰ در این سمت کار می‌کرد.

در ۵ سپتامبر ۱۷۲۵، دربار، ازدواج لوئی پانزدهم با پرنسس لهستانی، ماری لزچینسکا را در کاخ فونتن‌بلو جشن گرفت. پیش از این، اورلئان نماینده لوئی پانزدهم در مراسم ازدواج نیابتی بود که در ۱۵ اوت قبل در استراسبورگ برگزار شده بود. "[3]

سال بعد، در ۸ اوت ۱۷۲۶، همسر جوان دوک سه روز پس از تولد فرزند دوم خود، لوئیز ماری، در کاخ-سلطنتی پاریس درگذشت. پس از مرگ زودهنگام همسرش، و تا زمان مرگ خودش در سال ۱۷۵۲، لوئی با قوانین سختگیرانه‌ای زندگی کرد.

عمه او، الیزابت شارلوت دو اورلئان دوشس لورین، دو دختر خود را الیزابت ترز د لورین[4] و آن شارلوت از لورین به عنوان همسران احتمالی لوئی به‌طور کامل امتناع کرد.

در سال ۱۷۳۰، کاردینال فلوری اخراج دوک را از سمت سرهنگ کل پیاده‌نظام، پستی که نه سال در آن مشغول بود، تأمین کرد. پس از آن، اورلئان به‌طور فزاینده‌ای مذهبی شد. در حدود سال ۱۷۴۰، او دستور داد که کشیشی را در Palais Royal استخدام کند تا در هنگام سلامتی با او بماند. وی بعداً تصمیم به بازنشستگی در Abbaye Sainte-Geneviève de Paris گرفت.[5] از آن زمان، او به عنوان "Louis le Génovéfain" شناخته شد.[6] هنگام بازنشستگی در زندگی خصوصی، اورلئان وقت خود را صرف ترجمه مزامیر و نامه‌های پائولین، محافظت از مردان علم و مدیریت ثروت خود کرد.[7] او مانند پسرعموی خود، دوک پنتیور، به خاطر کارهای خیرخواهانه خود مورد ستایش قرار گرفت. پس از تولد پسرش، اورلئان اغلب درگیر تحصیلات پسرش بود.

پسرش، لوئی فیلیپ دوست دارد با مادام هنریت، دختر دوم لوئی پانزدهم، ازدواج کند، اما لوئی پانزدهم قبول نکرد. پادشاه نمی‌خواست که خاندان اورلئان مانند زمان سلطنت پدر اورلئان قدرتمند باشد.[8] در سال ۱۷۳۷ از او، به همراه عمه‌اش دوشس بوربون، خواسته شد که پدرخوانده پسر پادشاه باشد، لوئی دوفرانس، دوفن فرانسه (۱۷۲۹–۱۷۶۵).

در ۱۷ دسامبر ۱۷۴۳، پسر اورلئان با لوئیز هنریت د بوربون، دختر لوئی آرماند، شاهزاده کنتی و همسرش، لوئیز الیزابت دو بوربون ازدواج کرد. خانواده‌های کُنده و اورلئان از زمان به دست آوردن درجه اولین شاهزاده خون در سال ۱۷۰۹ با یکدیگر اختلاف داشتند و امید می‌رفت که این ازدواج «سوءتفاهم» آنها را حل کند. اگرچه در ابتدا پرشور بود، اما ازدواج به دلیل فاسق شدن عروس جوان خیلی زود ناخوشایند بود.[9]

لوئی از فیلیپ شاهد تولد نوه‌های خود لوئی فیلیپ دوم (۱۷۴۷–۱۷۹۳) و Bathilde (۱۷۵۰–۱۸۲۲) خواهد بود که انقلاب فرانسه ۱۷۸۹، به ترتیب به عنوان «فیلیپ آگالیته» و «سیتویین وریته» شناخته می‌شود. به دلیل رفتار رسوائی مادرشان، وی از تصدیق حقانیت نوه‌های خود امتناع ورزید.

در سال ۱۷۴۹، مادرش درگذشت.

وی در سال ۱۷۵۲، در چهل و هشت سالگی، در آبای دی سنت ژنووی درگذشت، زیرا بیشتر عقل خود را از دست داده بود. در بستر مرگ خود، به سوءظن به عقاید یانسنیست، وی توسط ابه بوتین از کلیسای Saint-Étienne-du-Mont از ارتباط محروم شد، اما آخرین آئین‌ها توسط روحانی خود به او اعطا شد.[10] لوئی اورلئان تمام خواهر و برادرهای خود را به غیر از شارلوت Aglaé دوست می‌داشت.

وی را در وال د گروس پاریس به خاک سپردند.

لوئی را به عنوان مردی بسیار خیرخواه ستایش کردند. در ورسای، "کالج d'Orléans" که اکنون ویران شده‌است، به دلیل حمایت سخاوتمندانه از ساخت دانشکده، به نام وی نامگذاری شد.[11] وی همچنین باغ‌ها را در کاخ-سلطنتی و همچنین اقامتگاه خاندان اورلئان، Château de Saint-Cloud (حدود ۱۷۳۵). لوئی همچنین بخاطر کمکهای مالی سخاوتمندانه به قربانیان سیل در لوار در سال ۱۷۳۱ و دوباره در سال ۱۷۴۰ مورد ستایش قرار گرفت.