فیلیپ سوم، دوک بورگوندی

فیلیپ هنوز هم نسبت به مسائل فرانسه بی‌علاقه بود و در مقابل در صدد توسعهٔ قلمروهای زیر فرمان خودش برآمد.[2] او شخصیتی فرصت‌طلب و مهاجم داشت و تصمیم گرفت تا با حمله به همسایگان کوچک خود، سرزمین‌های آنان را به خاک خود بیفزاید. نامور در ۱۴۲۱ خریداری شد، انو در ۱۴۲۱ به دست ارتشیان بورگوندی افتاد، دوک‌نشین ثروتمند برابان در ۱۴۳۰ فتح گردید و شهرستان‌های مرکب هلند و زیلند سرانجام پس از لشکرکشی‌های طولانی ۱۴۲۴ تا ۱۴۳۳ به دست دوک فیلیپ افتاد.[2] اما بزرگترین دستاورد قلمروگشایی فیلیپ سوم فتح دوک‌نشین لوکزامبورگ در ۱۴۴۳ بود.[2] بدین ترتیب فیلیپ موفق شد تا یکی از قدرتمندترین کشورهای اروپایی را در اواخر دوران قرون وسطی به‌وجود آورد.[1] او در عین‌حالی یکی از صلیبیون سوگندخورده بود و ناوگانی را برای مقابله با ترکان عثمانی تدارک دید.[1]

فیلیپ فردی نسبتاً ساده‌پوش بود با این حال او به پرکردن اطرافش با هر آنچه که تجملی و باشکوه بود علاقه داشت و همین امر سبب شد تا زندگی درباری پر از زرق و برق و تجملات در دوران او به اوج خود رسد.[2] فیلیپ سوم بهترین هنرمندان روزگار خود را به‌کار گرفت تا درفش‌ها و پرچم‌های دم‌چلچله‌ای او را نقاشی کنند و کاخ‌ها و کالسکه‌هایش را بیارایند. او یان وان آیک نقاش را به پرتغال فرستاد تا تا با کشیدن نگاره‌ای از ایزابلا، دختر پادشاه پرتغال، با علایق او پیش از ازدواجشان آشنا شود.[2] او همچنین سنگ‌تراشان و مجسمه‌سازانی را فرمان داد تا به کار بر روی آرامگاه‌های سلطنتی بپردازند و خود شخصاً نظارت بر گلدوزی پرده‌های نقش‌دار نفیس را برعهده گرفت.[2]

فیلیپ همواره میزبان موسیقی‌دانان، جواهرسازان، طلاسازان و دیگر هنرمندان بود و داستان‌های خلاف عفتی که پس از شام بین او و درباریانش رد و بدل می‌شد در مجموعه‌ای با عنوان Les Cent Nouvelles Nouvelles یا «صد داستان کوتاه تازه» گردآوری گردید.[2]

فیلیپ سوم مردی بود بلندقامت، استخوانی و خوش چهره، با صورتی لاغر و کشیده، پیشانی‌ای بلند، ابروهایی پرپشت و بینی‌ای برجسته.[2] او در جوانی به شکار، تنیس، تیراندازی با کمان و نیزه‌بازی سواره علاقه داشت اما بعدتر به ساخت کفش‌های چوبی، ترمیم شیشه‌های شکسته و لحیم‌کردن چاقوهای شکسته علاقه‌مند شد.[2] او معشوقه‌های زیادی داشت و از آنان صاحب فرزندان حرامزادهٔ بسیاری شد به نحوی که اسقفِ تورنه که خودش نیز یک حرامزاده بود او را به خاطر آنچه که در کلیسا «سستی دربرابر بدن» نامیده می‌شد مورد انتقاد قرار داد.[2] برخی از این فرزندان در دربار رشد یافتند و برخی دیگر به کلیسا سپرده شدند.[2]

فیلیپ در ۱۴۶۷ در بروژ و احتمالاً بر اثر ابتلا به ذات‌الریه درگذشت.[2]