فرسودگی آی پی نسخه چهار

فرسودگی آدرس IPv4، بیانگر تخلیه تدریجی استخر آدرسهای IPv4 تخصیص نیافته‌است. در اواخر دهه ۱۹۸۰ میلادی، از آنجا که معماری اصلی اینترنت کمتر از ۴/۳ میلیارد آدرس در دسترس داشت در دورانی که اینترنت شروع به رشد چشمگیر کرد، فرایند تخلیه آن پیش‌بینی شد. این کاهش یکی از دلایل توسعه و استقرار پروتکل جانشین آن، IPv6 است. در حال حاضر IPv4 و IPv6 در اینترنت کنار هم به کار گرفته می‌شوند و دارای همزیستی هستند.


جدول زمانی فرایند کنار گذاشتن آدرس پروتکل اینترنت نسخه چهار.

عوامل کنار گذاشتن آی پی نسخه چهار

در حالی که دلیل اصلی فرسودگی آدرس IPv4 ظرفیت کافی در طراحی زیرساخت اصلی اینترنت است، چندین عامل دیگر کاستی‌ها را تشدید کرده‌است. هر یک از آنها تقاضا برای عرضه آدرس‌ها را افزایش می‌دهند، کاستی‌هایی که در گذشته توسط طراحان اصلی شبکه پیش‌بینی نشده بود.

دستگاه‌های تلفن همراه
از آنجا که IPv4 به‌طور فزاینده در عمل تبدیل به یک استاندارد برای ارتباطات دیجیتالی شبکه شد و هزینه جاسازی قدرت محاسباتی در دستگاه‌های دستی به شدت کاهش یافت، تلفن‌های همراه به میزبان‌های اینترنتی مناسب تبدیل شدند. دستگاه‌های 4G با توجه به خصوصیاتشان ملزم به استفاده از IPv6 هستند.
اتصالات همیشه روشن
در طول دهه ۱۹۹۰، روش غالب دسترسی به اینترنت مصرف‌کننده، شماره‌گیری مودم تلفنی بود. افزایش سریع تعداد شبکه‌های شماره‌گیری، میزان مصرف آدرس را افزایش داد، اگرچه معمول بود که استخرهای مودم و در نتیجه، استخر آدرس‌های IP اختصاص داده شده، در بین مشتریان زیادی به اشتراک گذاشته شوند. با این وجود، تا سال ۲۰۰۷، دسترسی اینترنتی پهن باند در بسیاری از بازارها تا ۵۰٪ نفوذ کرده بود.[1] اتصالات باند پهن همیشه فعال هستند، زیرا دستگاه‌های دروازه (روتر، مودم‌های پهنای باند) به ندرت خاموش می‌شوند، به طوری که جذب آدرس توسط ارائه دهندگان خدمات اینترنت با سرعت شتاب بیشتری ادامه می‌یابد.
افزایش کاربران اینترنتی
جهان توسعه یافته متشکل از صدها میلیون خانوار است. در سال ۱۹۹۰، تنها بخش کوچکی از این موارد دسترسی به اینترنت داشتند. اما ۱۵ سال بعد، تقریباً نیمی از آنها اتصالات پهنای باند پایدار داشتند.[2] بسیاری از کاربران جدید اینترنت در کشورهایی مانند چین و هند نیز در حال فرسودگی آدرس هستند.
استفاده ناکارآمد از آدرس
سازمانهایی که آدرس IP را در دهه ۱۹۸۰ به دست آوردند، معمولاً آدرسهای بیشتری از آنچه که در حقیقت مورد نیاز بود به خود اختصاص دادند، زیرا روش اولیه شبکه کلاس گونه برای منعکس کردن کاربرد مناسب ناکافی بود. به عنوان مثال، به هر کدام از شرکتهای بزرگ یا دانشگاه‌ها بلوک آدرس کلاس A با بیش از ۱۶ نفر اختصاص داده شد. زیرا واحد تخصیص کوچکتر بعدی، بلوک کلاس B با ۶۵۵۳۶ آدرس، برای استقرار محتوای در نظر گرفته شده توسط آنها بسیار کوچک بود
بسیاری از سازمانها همچنان از IP address های عمومی برای دستگاهایی که خارج از شبکه لوکال خود هستند استفاده میکنند.از دیدگاه تخصیص ادرس جهارزنی،این کار از خیلی لحاظ ناکارامد است،اما مواردی وجود دارد که این کار در سازمانها ترجیح داده می شود.
به علت ناکارامدی های حاصل از subnetting ،استفاده همه ادرس ها در یک بلاک سخت است.نسبت host-density،طبق تعریف در RFC 3194،معیاری برای بلوک های ادرس های IP است که در روش های تخصیص استفاده می شود.

تلاش کاهش

تلاش ها برای تاخیر فرسودگی فضای ادرس در اوایل دهه 1990با تشخیص مشکل اغاز شد،و معرفی تعدادی اصلاحات stop-gap تا ساختا حاضر بهتر کار کند،مانند روش های CIDR و روش های تخصیص بر پایه کاربرد سخت گیرانه.

نیروی ضربت مهندسی اینترنت(IETF)،گروه مسیریابی و ادرس دهی (ROAD) را در نوامبر 1991 تشکیل داد تا به مشکل مقیاس پذیری واکنش دهد که حاصل از سیستم تخصیص دهی classful network بود.

IPv6،جانشین تکنولوژی IPv4،طراحی شد تا این مشکل را حل کند.IPv6 از 3.4×1038 ادرس حمایت میکند.اگر چه از سال 2008 نقصان پیش بینی شده به مراحل پایانی خود میرسید،بیشتر ارائه دهنده های اینترنت و فروشندگان نرم افزار ها تازه در حال گسترش IPv6 بودند.

بقیه ی تلاش ها برای کاهش و تکنولوژی ها شامل:

  • اسنفاده از ترجمه ادرس شبکه (NAT) که اجازه میدهد یک شبکه پرایوت از یک ادرس IP عمومی استفاده کند و ادرس های پرایوت را در شبکه پرایوت اجازه میدهد.
  • استفاده از ادرس دهی شبکه پرایوت
  • هاستینگ مجازی بر اساس نام ها در وب سایت ها
  • کنترل محکم تر به وسیله دفتر های اینترنتی محلی در تخصیص ادرس ها به دفترهای اینترنتی عمومی
  • network renumbering و subnetting تا دوباره فضاهای بزرگ ادرس های تخصیص داده شده در روز های ابتدایی اینترنت،که در ان هنگام از روش های ناکارامد برای ادرس دهی استفاده میکرد.

تاریخ های فرسودگی

در 31 ژانویه 2011، دو بلاک ادرس اخر رزرو نشده IANA/8 با توجه به درخواست های RIP به APNIC تخصیص داده شد.این کار 5 بلاک 8/ رزرو شده ولی تخصیص داده نشده باقی گذاشت.با توجه به سیاست های ICAAN،سازمان IANA اقدام کرد که یکی از ان 5 بلاک را به هر کدام از ان RIP ها تخصیص دهد.در یک مراسم و کنفرانس مطبوعاتی در 3 فوریه 2011.

APNIC اولین دفتر محلی اینترنت بود که ادرس های IPv4 ان تمام شد در اپریل 2011.این تاریخ نقظه عطفی شد که نشان داد که هر کسی که یک IPv4 میخواهد نمیتوان به ان یکی تخصیص داد.

هاست های IPv6 نمی توانند به صورت مستقیم با هاست های IPv4 ارتباط برقرار کنند و مجبورند از سرویس های gateway خاص برای تعامل استفاده کنند.که این به این معناست که کامپیوتر های عمومی هچنان باید به ادرس های IPv4 دسترسی داشته باشند.

دراوایل 2011 تنها حدود 16 تا 26 درصد کامپیوتر ها قابلیت IPv6 داشتند که تنها 0.2 درصد از انها ادرس دهی IPv6 را ترحیج میدادند که بسیاری از انها رواش های انتقالی مانند Teredo tunneling را استفاده میکردند.

تنها حدود 0.15 درصد از سایت های برجسته IPv6 دسترس بودند.

منابع
  1. Ferguson, Tim (18 February 2007). "Broadband adoption passes halfway mark in U.S." CNET News.com. Retrieved 10 November 2010.
  2. "Projections of the Number of Households and Families in the United States: 1995 to 2010" (PDF). April 1996. Retrieved 10 November 2010.

پیوند به بیرون
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.