فراسوی ساختگرایی و هرمنوتیک

فوکو هرمنوتیک بدگمانی را روشی مقبول در علوم انسانی دانسته و مطرح کرده که باید از بازنمایی معنای پشت ظواهر دست کشید. از نظر او این ظواهر مجموعه‌ای سازمان‌نیافته از کردارهای تاریخی است که علوم انسانی را تشکیل داده‌است. فوکو هرمنوتیک را "تفسیر" می‌نامد و آن را درباره نظر خود به کار می‌برد. او دیوانگی را تجربه عمیقی از معنای انسان بودن می‌داند که رازگونه‌است که عقلانیت و گفتمان استتار، آن را پوشانده‌است. او دیوانگی را به مواردی چون ممنوعیت‌ها، نمادها، تصویرهای عینی، وحی و الهام و نیز به هرآنچه رمزآمیز و فراسوی خویشتن آدمی است ربط می‌دهد.

دیدگاه‌های فوکو درباره جستجوی حقیقت در ورای تجربه مطابقت با ساختگرایی دهه ۱۹۶۰ فرانسه دارد. فوکو توضیح می‌دهد که معرفت و زبان قواعد یکسانی دارند. این قواعد نظریات گفتمان کردارها و حساسیت یک دوره و شامل درک علمی از معنای انسان بودن می‌باشد. از نظر فوکو این ساختارها در برخی از دوره‌های حساس زمانی به شیوه‌ای گسسته و منقطع دچار دگرگونی و تغییر شده‌است. فوکو دیرینه‌شناسی پزشکی را که زمان و اهمیت این گسست را مطرح کرده می‌پذیرد و از خود می‌پرسد که آیا می‌توان تحلیل ساختاری را جانشین تفسیر کرد؟ او در پاسخ در زمینه دیرینه‌شناسی پزشکی این نظریه را مطرح می‌کند که می‌توان روشی را پیدا کرد که برای پیدا کردن معنای عمیق‌تر و حقیقت اساسی‌تر در این زمینه گفتمانی را به گفتمانهای دیگر نیفزاید. از نظر او تغییر طبّ کلاسیک به طبّ مدرن پشتوانه زبان را شکل می‌دهد.