علی جوادی

علی جوادی در بهار سال ۱۹۵۳ در خانوادهٔ ای متوسط در تهران به دنیا آمد.

به گفته علی جوادی، او تحصیلات متوسطهٔ خود را به پیروی از برادرش در دبیرستان البرز تهران و در رشتهٔ ریاضی گذراند.

در همین ایام به فلسفه و سیاست علاقه پیدا کرد و به نقد مذهب و اسلام و روی آوری به آزادی‌خواهی و مارکسیسم رسید. او در این دوره از طرفی تحت تأثیر آثار اگزیستانسیالیستی همچون آثار ژان پل سارتر و برتراند راسل (بخصوص کتاب «من مسیحی نیستم») و از طرفی تحت تأثیر مارکسیسم و جریاناتی همچون چه گوارا، انقلاب ویتنام و جنبش سیاهکل در ایران بود.

او به هنگام اعتصاب معروف اتوبوس رانان در تهران در کلاس دهم بود و می‌گوید که به طبع فضای دبیرستان و نزدیکی اش به دانشگاه پلی تکنیک نقشی در آن اعتراضات نیز بازی کرده‌است.

محمدرضا مسعود خانی (فعال فدایی که بعدها در زندان به قتل رسید) از دوستان این دورهٔ او بود.

به گفته جوادی، او به اصرار خانواده در کنکور اقتصاد شرکت کرد و در دانشکده اقتصاد دانشگاه تهران قبول شد و شروع به تحصیل کرد. در این دوران او به اعتراضات دانشجویی علیه شاه پیوست.

پس از چند سال او برای ادامه تحصیل در رشتهٔ ریاضی و فیزیک به آمریکا رفت. ابتدا به دانشگاهی در اهایو و سپس به «دانشگاه دولتی نیومکزیکو» که نهایتاً لیسانس خود را در رشتهٔ ریاضی از همین دانشگاه دریافت کرد.

او سپس برای ادامه تحصیل به دانشگاه برکلی رفت و تحصیل در رشتهٔ اقتصاد (برای فوق لیسانس) را آغاز کرد.

او در این دوران علاوه بر مطالعات بیشتر مارکسیستی در فضای رادیکال آن روز آمریکا و بخصوص دانشگاه برکلی به اعتراضات و شورشهای مختلفی همچون اعتراض به جنگ ویتنام (و سپس شادی از شکست آمریکا در این جنگ)، دفاع از کوبا، جنبش حقوق مدنی و … روی آورد.

همچنین با کنفدراسیون دانشجویان و گروهی به نام «دانشجویان و روشنفکران کمونیست» علیه رژیم شاه فعالیت می‌کرد و به گفته خود ۲ بار به جرم شرکت در تظاهراتهای ضد شاهی برای چند روز به زندان افتاد. یکی در سن فرانسیسکو و دیگری در واشینگتن. (هر دو در اعتراض به حضور شاه در آمریکا)

به ادعای جوادی، در این چند روز زندان، دنده‌های پشت او توسط ضربه‌های باتوم پلیس شکسته شد

این بخش از مقاله به علت استفادهٔ فرد مذکور از نام مستعار اثبات‌پذیر نیست و صحت آن مورد تردید است.

با شدت گرفتن انقلاب در ایران او در تابستان ۱۹۷۷ تحصیلات را نیمه کاره رها کرد و چند ماهی قبل از انقلاب (در دورهٔ شریف امامی) به همراه گروهی چند نفره به ایران آمد و «کمیته کمونیستی اخگر» که وابسته به سازمان «اتحاد مبارزه در راه آرمان طبقه کارگر» بود را تأسیس کردند و به مبارزات اجتماعی و کارگری پیوستند. ابتدا علیه حکومت شاه و سپس علیه جمهوری اسلامی.

در این دوران او با نام «رضا» شناخته می‌شد.

در این دوران بود که او با جواد قائدی (از سازمان آرمان) آشنا شد و به کمک او اولین نوشتهٔ خود «شوراها: نطفه‌های حکومت انقلابی» را نوشت.

او و کل کمیته اخگر پس از خواندن «خطوط عمده» (اولین اثر منصور حکمت و حمید تقوایی) به «هسته سهند» علاقه نشان دادند و پس از تشکیل اتحاد مبارزان کمونیست توسط این هسته به این سازمان پیوستند.

علی جوادی برای اولین بار در همین هنگام (و در ملاقاتی پشت پرده‌ای با حضور کسانی چون جواد قائدی، غلام کشاور، گروه «آرمان زحمت کشان خراسان») با منصور حکمت (که در آن ایام با نام بهرام فعالیت می‌کرد) آشنا شد.

علی در اتحاد مبارزان از مسئولین فعالیت‌های کارگری در شرق و جنوب شرق تهران بود و در عین حال شغلی رسمی داشت و در «سازمان گسترش و نوسازی صنایع ایران» به عنوان کارشناس فنی کار می‌کرد.

او در روز ۳۰ خرداد ۶۰ و واقعهٔ معروف آن روز در خیابان بود اما از دستگیری جان به در برد.

پس از شرایط بعد از ۳۰ خرداد ارتباط او با اتحاد مبارزان قطع شد و در دوره‌ای به زندگی عادی خود برگشت.

در سال ۱۹۸۴ با جعل مدارک به اروپا و سپس آمریکا رفت و به تحصیل ادامه داد. در ضمن در همین بحبوحه بود که حزب کمونیست ایران تشکیل شد و علی آن جا به این حزب پیوست و پس از مدتی مسئول تشکیلات آمریکای این حزب شد.

او تحصیلات خود را ادامه داد و نهایتاً دکترای خود را در رشته ریاضی کاربردی دریافت کرد .

در دوران شکل‌گیری فراکسیون کمونیسم کارگری (در حکا)، به این فراکسیون پیوست و در این هنگام به پیشنهاد منصور حکمت مشاور دفتر سیاسی حزب کمونیست ایران شد.

او پس از تشکیل حزب کمونیست کارگری ایران از ابتدا به آن پیوست و از همان ابتدا به عضویت کمیته مرکزی آن انتخاب شد.

او از اولین همکاران رادیو انترناسیونال و مجری اصلی طرح تلویزیون برای حککا بود و در دوران فعالیت خود در این حزب مسئولیتهایی همچون عضویت در هیئت تحریریه نشریه انترناسیونال و گاهی مدیر مسئولی این نشریه را به عهده داشته‌است.

او به علت حضور متعدد در برنامه‌های مختلف تلویزیونی و رادیویی حککا به شهرتی نسبی در اپوزیسیون ایران رسید و تا همین امروز نیز از مشهورترین چهره‌های اپوزیسیون به‌شمار می‌آید.

در سال ۱۹۹۹ او به پیشنهاد منصور حکمت، فصلنامه پرسش را منتشر کرد که از ادبیات جالب و جدیدی بود که حککاییها چاپ می‌کردند.

در سپتامبر ۲۰۰۳ پخش برنامه تلویزیونی «برای یک دنیای بهتر» را شروع کرد و هفته‌ای چند ساعت در تلویزیون کانال یک به تبلیغ حزب کمونیست کارگری می‌پرداخت.

بعدها و پس از تشکیل تلویزیون ۲۴ ساعته کانال جدید، علی جوادی اولین مدیر آن شد و تا تابستان ۲۰۰۶ این سمت را به عهده داشت. در این هنگام از مسئولیت خود استعفا داد و اصغر کریمی موقتاً ریاست تلویزیون را به عهده گرفت.

او در دسامبر ۲۰۰۶ به همراه سیاوش دانشور، آذر ماجدی، نسرین رمضانعلی و هما ارجمند، فراکسیون «اتحاد کمونیسم کارگری» را در حزب کمونیست کارگری ایران تأسیس کرد.

او اکنون در لس آنجلس، آمریکا به همراه ۲ دخترش زندگی و فعالیت می‌کند.

او در حال حاضر سمت‌های زیر را به عهده دارد: عضو کمیته مرکزی، دفتر سیاسی، هیئت دائر و هیئت هماهنگی حزب کمونیست کارگری ایران، رئیس انجمن مارکس، رئیس مرکز پیگرد سران جمهوری اسلامی به جرم جنایت علیه مردم و مبتکر و سردبیر نشریه آخرهفته، از مؤسسان کمپین «اتحاد علیه فقر»