عزیزآباد بالا

روستای عزیز آباد (پینه بر ) که در طول تاریخ با توجه به آثار موجود از جمله کوزه های سفالی و سکه های اسلامی به نام محمد (ص) ضرب و قبرستان‌هایی کشف شده است.ساختمان های قدیمی با آجرهایی با ابعاد 30در 30 و 40در 40 گل پخته و لوله های سفالی که به صورت خطی آب را از روستایی قدیم به اطراف برده اند و ده ها آثار دیگر نشان میدهد در زمان حمله اسلام به ایران در زمان یزدگرد سوم روستا آباد بوده و از بین رفته است حال روستا دوباره در زمان اسکان عشایر شروع به ساخت در آن شده است

حال علت نام گذاری روستا به پینه بر  به این دلیل است که روستا دارای وسعت پهنای زیاد  این روستا در گذشته بوده و معنی این (پینه ) (پهنه)(بر)(برش دهنده ) پهناور بود .

زیرا دو روستایی کنونی عزیز آباد و روستاهای (دره های) فرهاد آباد (تپه جاجمه کوله) روستای ده فیروزوند ( دومکه، دمی ) روستای ده فیروزوند (درپوزن) باتوجه به وجود جامال های اجدادی مجافر و فرزندان که اکنون هم به صورت مخروبه وجود دارند لازم به ذکر است که حدود روستای پینه بر تا زنگنه راه یا جاده کنونی دهستان چواری بوده است و مزارع این طرف جاده برای پینه بر بوده و روستاهای نامبرده وجود داشته و آن طرف جاده بوده اند که در گذر زمان و رخداد های که اتفاق می‌افتد به این طرف جاده برای یکجا نشینی سکنا می‌کنند.

معروف از (برجعلی وه)(بنیانگذار روستا) چهار پشت از پدر و دو پشت از پسر خود به اصطلاح (یکله) تک فرزند بوده اند و برای حفظ امنیت سیاه چادر های خود و زراعت از مردم زنگی وند و درپوزن دعوت به عمل آورده و زمین های کنونی این طرف جاده هدایای ایشان به پاس خدماتشان بوده ، ایشان و این خاندان در کوهدشت در محدوده های شیرز و ژیر تنگ داری زمین های زیادی بوده که برای ییلاق و قشلاق (گرمسیر ، کوهسو) داشته که تا ۹۰ سال پیش مالکیت آن ها را داشته اند اما به دلیل یکجا نشینی و اصلاحات ارضی پهلوی ها مالکیت آن ها را از دست داده اند . 

حدود جغرافیایی گذشته عزیز آباد :

از شمال گلام بحری و تیمور و سراب غضنفر 

در غرب جشنی وند ، زنگی وند حسن بیگی در شرق اسماعیل آباد ،زالی دو آب در جنوب شهرستان دلفان و روستای خلیفه اما حدود امروزی در شمال ده فیروزوند (دومکه،دمی)و عزیزآباد خاوه در غرب ده فیروزوند (درپوزن) زنگی وند در شرق اسماعیل آباد و زالی دو آب در جنوب فرهاد آباد و دلفان و خلیفه اصل ونسب ساکنین روستا: شجره توشمال روستا :

برجعلی _ مهی خان ( مهدی خان ) _ مه باقر(محمد باقر) _ مجافر (محمد جعفر) 

خدائی بزرگ _ مظفر _ داراب سه فرزند محمد جعفر (مجافر) نام های خانوادگی آن ها : جهانی ، جمالی ، مهدوی ، نورعلی ، دارابی ، فاضلی ، خدادادی از خدایی شش فرزند به جای ماند : جمال الدین _ خداداد _ کره (کریم) _ مهدی خان _ عظیم خان _ بهرام خان جمال الدین : مرحوم حاج برجعلی _علی محمد خان _مرحوم خدایی_ سبزعلی _کاظم خداداد : مه سه خان (محمد حسین خان ) و پسرانش : حبیب الله _ رضا (خدانور ) _ حامد _ هیبت اله _ امید کریم : سلیمان _ عالی _ آزاد خان _ مرحوم فرج _ حجت _ برا عالی مهدی خان : علی حسین _ حاتم_یار حسین_مرحوم محمد عظیم خان : داریوش _ علی _ نجف _ سرتیپ _ مروت _ حسین بهرام خان : شکر خان _ صفر خان _ رمضان نام خانوادگی آن ها در اصل (خدائی ) بوده ولی دچار تغییر شده است امروزه به جهانی ، جمالی ، مهدوی و نورعلی تقسیم شده اند . دودمان های روستایی بالا و پایین :

بعد از چند وصلت روستا به دو قسمت تقسیم شد در قسمت بالا دودمان مجافر و بهاره و در قسمت پایین هوز فریا  هاشم (هاشه) ساعد(سات) صفر (صفه) 

مردم روستا دارای اصل و نسبی خونگرم و اصیل و مهمانواز و دارای قدرت تاریخی در دلاوری و جنگ خوانین و دارای شهامت ها بوده اند به طوریکه زبان زد خاص و عام هستند مردم روستا از هر عیب و نقصی دور بوده اند و حراست و حفاظت از دیار و مردم و ایل خویش را برعهده داشته اند .

روستا دارای یک نفر بزرگ بنام کدخدا که شخصی مومن و متعهد وهم خون و قوی را نزد خویش بوده را انتخاب کرده وکار های دولتی و یا خوانین محل را انجام می داده و در کار های عمومی پیش قدم و گره گشاه و حلال مشکلات روستا بود به طوری که در نسل های گذشته و پشت بر پشت ذکر شده است . 
برجعلی وه، مهی خان (مهدی خان )مه باقر (محمد باقر )، مجافر،(محمد)  خدائی بزرگ و جمال الدین جهانی (خدایئ)
پس از کوچ از روستا به شهر این سنت کدخدا برداشته شد ، اما همچنان روستا بزرگانی را در خود دارد برای حل کردن مشکلات و دعاوی مردم (مه سه خان ) محمد حسین خان فرزند خداداد نوه خدائی بزرگ (علی مه خان و مرحوم خدائی گوجره ) علی محمد خان و خدائی جهانی فرزندان جمال الدین و نوه های خدایی بزرگ ، خداکرم صفری فرزند عزیز (عزه)و نوه (صفه) صفر قیصور و نصور (قیصر و ناصر )   نوه هاشم (هاشه ) مرحوم یاره (یاری ) فرزند حاجیعلی

لازم به ذکر که این روستا زیر نظر هیچکدام از خوانین محلی و والی ها اداره نمی‌شده و به گونه ای خودمختار و در تعامل با سایر خوانین بوده اند .

به طور کلی روستا به سه دودمان تقسیم شده به نام های

۱_محمدجعفر (مجافر)(توشمال) 

۲_بهاره ۳_ (هوز فریا) فرهادی های سرخه بان(هاشه،سات،صفه) به طور کلی ساکنین اصلی و مالکین روستا دودمان (مجافر ) بوده اند اما در دو بازه زمانی که اولی در قرن ۱۰ وصلت با بهاره(داماد برجعلی وه ) ( اصالتا از روستای های کاکاوند ) که چوپان (برجعلی وه ) است انجام میگردد .