شوشترنو

شوشترنو در مساحت ۲۷۰ هکتار و با ظرفیت ۳۱ هزار نفر (ظرفیت فاز یک، ۴ هزار نفر) طراحی و در ۵ فاز ساخته شد. از مشخصات تکنیکی بناها، دیوارهای آجری باربر، شناژ بتنی، سقفی از شبکه تیرهای فولادی، اندود گچی دیوارهای داخلی اتاقها و دیوار آجری آشپزخانه ها را می توان برشمرد. این طرح برنده جایزه معماری آقاخان در سال ۱۳۶۵ (۱۹۸۶) شد.[2] بافت تاریخی فرهنگی شهرک شوشترنو در اردیبهشت‌ماه ۹۹ در فهرست آثار ملی ایران ثبت شد.[3] مجله‌ی ایتالیایی لوتوس در بررسی شهرک شوشتر نو می­نویسد: «این تصویری است از یک شهر ایرانی که هم کهن است و هم نوین، هم برخوردار از فرهنگ بومی و محلی‌ست و هم فرهنگ جهانی» و در جای دیگر می‌نویسد: « اگرچه طرح شهرک شوشتر نو ملهم از امکانات و افکار مدرن است، اما گویا به گذشته و سنت محلی تعلق دارد و زمان ساخت آن مشخص نیست.»

شهرک شوشترنو در سال 1365 جایزه‌ی معماری بنیاد آقاخان را دریافت کرد و در نمایشگاه دوسالانه‌ی ونیز و سپس در پاریس به نمایش گذاشته شد. طرح شهرک در اغلب نشریات معماری جهان به چاپ رسید. همچنین این پروژه‌ی در سال ۲۰۰۰ میلادی در نمایشگاههای معماری و شهرسازی شاخص قرن به نمایش درآمد و این نمایش در سال­های بعد در کشورهای آلمان و ژاپن هم برگزار شد. از مشخصه‌های معماری کامران دیبا که در این مجموعه به‌خوبی دیده می‌شود، بهره‌گیری از الگوهای معماری ایرانی به شیوه‌ای اصیل و منحصربه‌فرد است. دیبا در کارهای خود بیشتر، از اصول سازماندهی و گونه‌شناسی فضای سنتی استفاده می­کند و از عناصر و تزئینات نمادین اجتناب می­ورزد. الگوی این شهرک، تفکیک شبکه‌ی پیاده و رفت‌وآمد اتومبیل است. روش طراحی دیبا طراحی فضای منفی (خالی) و سپس ساختمان‌ها بود به گونه­ای که بدنه‌ای منسجم و پیوسته به وجود آورند.[4]

1. «دانشنامه هنر و معماری».
2. «دانشنامه هنر و معماری».
3. «ایلنا، «شوشترنو» در فهرست آثار ملی به ثبت رسید».
4. «دانشنامه هنر و معماری».