شمسی عصار

شمسی دختر محمد کاظم عصار، روحانی ایرانی و استاد فلسفه دانشگاه بود. او در تهران زاده شد و در همان شهر برای تحصیل به مدرسه فرانسوی‌ها رفت. در ۱۶ سالگی برای تحصیل راهی فرانسه شد و در رشته ادبیات فرانسه از دانشگاه سوربون فارغ‌التحصیل شد.

شمسی در ۱۹۶۱ با نیکولا گوپی، کارشناس آثار هنری ازدواج کرد و در ۱۹۷۶ از او جدا شد. وی از دهه شصت میلادی تا هنگام مرگ در لندن اقامت داشت و در همین شهر بر اثر ابتلا به سرطان درگذشت.[2]

شوشا که در کنار ادبیات علاقه شدیدی هم به موسیقی محلی ایران داشت، از همان زمان به آهنگسازی و ترانه‌سرایی به زبان‌های فارسی و فرانسوی پرداخت و در مدت کوتاهی یک خواننده حرفه‌ای شد. شوشا به عنوان خواننده ترانه‌های محلی گیلکی، لری و سایر گویش‌های ایرانی ترانه‌های بسیاری را خواند و منتشر کرده‌است که این آثار هم در ایران و هم در سطح جهان شناخته شده‌است. وی به موسیقی محلی ایرانی علاقه داشت و ترانه‌هایی به زبانهای لری، گیلکی و سایر گویشهای ایرانی خوانده‌است. مهم‌ترین ترانه‌های محلی که توسط وی خوانده شده‌است، ترانه‌های «دم گل»، «روز جمعه»، «عزیز بشین کنارم»، «گل گندم»، «دختر بویر احمدی»، «دختر شیرازی»، «لیلی بوانه»، "شیربگوسه تاً است. از سال ۱۹۷۱ تاکنون ده آلبوم موسیقی محلی توسط وی وارد بازار شده‌است.

از آثار نوشتاری وی می‌توان به کتاب دختری در پاریس (نشر ۱۹۸۸) اشاره کرد که خاطرات دوران کودکی وی در پاریس است.

وی همچنین فیلم مستندی به نام مردمان باد (۱۹۷۶) در مورد کوچ ایل بختیاری ساخته‌است.

• یک دختر ایرانی در پاریس، نویسنده: شمسی عصار، مترجم: هرمز عبداللهی، نشر فرزان روز، ۱۳۸۵

شمسی عصار در ابتدای بهار سال ۱۳۸۷ شمسی در لندن درگذشت و پیکرش به ایران انتقال داده شد و در بهشت زهرا به خاک سپرده شد.[3]

• شوشا درگذشت، رادیو زمانه ،۵ فروردین ۱۳۸۷
• شوشا گاپی؛ پر از زندگی - به استقبال مرگ