سی و نه هفته

امیرعلی (امین ایمانی) آموزگار جوان مدرسه‌ای در محله گلابدره با عاطفه (مریم معصومی) دختر ماشااالله خان(مجید مظفری) یکی از متمولین گلابدره ازدواج می‌کند، امیرعلی که پدرش مشتی بابا(داریوش کاردان)سرایدار خانه باغ تیمسار بازنشسته و مقیم فرنگ است عاطفه را برای زندگی مشترکش به خانه باغ و منزل کوچک سرایداری پدر می‌برد، امیرعلی هنوز یکماه از آغاز زندگی مشترکش با عاطفه نگذشته که به عنوان بسیجی به جبهه عزیمت می‌نماید. عاطفه روزها را به امید بازگشت همسرش با مرور خاطرات تلخ و شیرین و تنها در کنار حامیش مشتی بابا سپری می‌کند تا اینکه اولین نامه امیر علی به او می‌رسد و عاطفه وارد مرحلهٔ جدیدی از زندگی می‌شود، عاطفه متوجه می‌شود که باردار است و سعی می‌کند بوسیله نامه امیرعلی را مطلع سازد ولی هیچ جوابی از شوهرش دریافت نمی‌کند، بی‌خبری و نگرانی عاطفه از یک سو و فشارهای والدین و جو پیرامونش از سوی دیگر، سی و نه هفته بارداریش را بسیار ملال‌آور ساخته ولی با همه مشکلات به تنهایی مواجه می‌شود تا اینکه خبر شهادت همسر مفقودالجسدش به او می‌رسد، عاطفه شهادت امیر علی را باور نمی‌کند و این خود مشکلات پیرامونش را صد چندان می‌کند…[2][3][4]

کارگردان سی و نه هفته مرتضی هرندی در پاسخ به خبرنگار مجله شبانه باشگاه خبرنگاران که پرسید:
داستان سریال خیلی خلوت است و شخصیت‌ها و داستان‌های فرعی پیچیده ندارد ولی سریال یکنواحت نیست و ظاهراً شکست زمان به آن کمک کرده، اگر این روال به شکل طبیعی بود چه اتفاقی می‌افتاد؟ گفت:
شکستن زمان، یکی از نقاط مثبت این سریال است. اگر قرار بود داستان‌های فرعی و شخصیت‌های متعدد وارد سریال شود، مشکلی پیش می‌آمد که در بسیاری از سریال‌های دیگر هم می‌بینیم؛ یعنی پریدن از یک قصه به قصه دیگر و رها شدن قصه اصلی به خاطر پر کردن زمان سریال و رساندن آن مثلاً به ۱۳ قسمت. وجه مثبت و حائز اهمیت فیلم‌نامه سریال ۳۹ هفته این است که داستان از نگاه عاطفه روایت می‌شود که دانای کل محسوب می‌شود. البته یکی دو جا در قصه مجبور شدیم بخشی از داستان را بدون علم یا حضور عاطفه تعریف کنیم که خودم چندان با این بخش‌ها موافق نبودم، اما اجتناب‌ناپذیر بود.
در این سریال برایم مهم بود که بخش‌های مختلف قصه را چگونه روایت کنم که برای مخاطب قابل درک باشد. فلاش‌بک (رفتن به گذشته)، فلاش‌فوروارد (رفتن به آینده) و خیال بخش‌های مختلف قصه را شکل می‌دادند که باید به دقت به آن‌ها نزدیک می‌شدیم و آن‌ها را به‌درستی روایت می‌کردیم. خیلی‌ها با نگاه سنتی ترجیح می‌دهند از تغییر رنگ و نور برای نشان دادن این تفاوت‌ها استفاده کنند، اما من تمایل داشتم با استفاده از نمابندی و دکوپاژ و ساختار روایی این اتفاقات را نشان دهم، چون فکر می‌کردم با تکنیک‌های دکوپاژ می‌توان این تفاوت‌ها را ایجاد کرد و فکر می‌کنم این اتفاق در سریال ۳۹ هفته رخ داده است. .[5]

• خبرگزاری تسنیم «۳۹ هفته»