سلطان‌نشین جوهور

سلطان‌نشین جوهور ( مالایی : Kesultanan Johor یا کسلطانن جوهر)، که همچنین به عنوان سلطان‌نشین جوهور-ریائو، سلطان‌نشین جوهور-ریائو-لینگا، یا امپراتوری جوهور نیز شناخته می‌شود، سلطان‌نشینی در بخش‌هایی از مالزی، اندونزی و سنگاپور امروزی بود که توسط سلطان علاءالدین ریایات شاه دوم در ۱۵۲۸ تأسیس شد. جوهور تا پیش از اشغال شهر ملاکا در سال ۱۵۱۱ توسط پرتغال، بخشی از سلطان‌نشین ملاکا بود.

سلطان‌نشین جوهور

کسلطانن جوهر
Kesultanan Johor
جوهور
۱۵۲۸–۱۸۵۵
پرچم
نقشه امپراتوری جوهور پیش و پس از پیمان ۱۸۲۴ انگلستان و هلند[2]
پایتخت
  • سایونگ پینانگ
  • (۱۵۲۸–۱۵۳۶)
  • سنگاپور
  • (۱۸۱۹–۱۸۲۴)
زبان(های) رایجمالایی
دین(ها)
سنی
حکومتسلطنت
سلطان 
 ۱۵۲۸–۱۵۶۴
علاءالدین ریایات شاه دوم (نخستین)
 ۱۸۳۵–۱۸۵۵
علی اسکندر (واپسین)
وزیر اعظم 
 ۱۵۱۳–۱۵۲۰
تون خواجه احمد (نخستین)
 ۱۸۰۶–۱۸۵۷
تون علی (واپسین)
تاریخ 
 بنیان‌گذاری
۱۵۲۸
 فروپاشی
۱۸۵۵
واحد پولتین اینگوت
پیشین
پسین
سلطان‌نشین ملاکا
سلطان‌نشین پاهانگ
سلطان‌نشین سیاک
سلطان‌نشین رایئو-لینگا
سکونت‌گاه‌های تنگه‌ها
ایالت جوهور
پادشاهی پاهانگ
امروز بخشی از مالزی
 سنگاپور
 اندونزی

این سلطان‌نشین در اوج قدرت خود بر جوهور، ریائو، مناطقی از رود کلنگ تا لینگگی و تانجونگ توآن، موار، باتو پاهات، سنگاپور، پولائو تینگگی و سایر جزایر سواحل شرقی شبه‌جزیره مالایا، جزایر کاریمون، جزایر بینتان، بولانگ، لینگا، بونگوران و بنگکالیس، کامپار و سیاک در سوماترا حکم می‌راند.[3] در سال ۱۵۶۴ امپراتوری عثمانی این سلطان‌نشین را در طی گسیل به آچه فتح کرد. در دوران استعمار، سرزمین اصلی این سلطان‌نشین توسط انگلیس و قسمت جزیره‌ای آن توسط هلندی اداره می‌شد و سلطان‌نشین به دو تکهٔ جوهور و ریائو تقسیم شد. در سال ۱۹۴۶، بخش انگلیس به اتحادیه مالایی پیوست. دو سال بعد این بخش به فدراسیون مالایا و سپس در سال ۱۹۶۳ به فدراسیون مالزی پیوست. در سال ۱۹۴۹، بخش هلندی نیز به اندونزی پیوست.

جستارهای وابسته

منابع

  1. Turner, Peter; Hugh Finlay (1996). Malaysia, Singapore and Brunei. Lonely Planet. ISBN 978-0-86442-393-1.
  2. Turner, Peter; Hugh Finlay (1996). Malaysia, Singapore and Brunei. Lonely Planet. ISBN 978-0-86442-393-1.
  3. Winstedt, R. O. (1992). A history of Johore, 1365–1895. Kuala Lumpur: Malaysian Branch of the Royal Asiatic Society. p. 36. ISBN 983-99614-6-2.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.