راکول هایمت

در پی تصمیم گروه طراحی راکول مبنی بر مزایای عدم وجود سرنشین در هواپیما،‌های مت به یک پهپاد تبدیل شد. توجیه گروه طراحی حذف خطر آسیب به سرنشین در موارد سقوط یا آسیب دیدگی هواپیما، همچنین کاهش هزینه تمام شده طرح بود و این به معنی اینست که نیاز به نصب صندلی‌پران نیز نیست. این هواپیما به وسیلهٔ خلبانِ خارج از کابین هدایت می‌شود. خلبان در مقری مخصوص در پایگاه هوایی یا مکان سطحی مشابه مستقر شده و اقدام به هدایت هواپیما به وسیلهٔ دید مصنوعی که توسط دوربینهای هواپیما دریافت می‌شود، می‌کند. سیگنال‌های کنترلی از مرکز کنترل پرواز در کابین خارجی خلبان واقع بر روی زمین از راه دور به هواپیما ارسال و تله متری هواپیما با سیگنال‌های خروجی بر صفحه نمایش کنترل خلبان در کابین خارجی نمایش داده می‌شود. اولین پرواز در ۱۹۷۹ میلادی انجام و آزمایش‌ها در ۱۹۸۳ کامل شدند.[1]

هایمت در موزه ملی هوا فضا

ایالات متحده

ناسا

دو هواپیمای تجربی ساخته شده برای برنامه ناسا اکنون در موزه ملی هوا فضا و مرکز تحقیقات پرواز آرمسترانگ، در معرض دید علاقه‌مندان درقرار دارند.[2]

اطلاعات از سایت رسمی بوئینگ[3][4]

• خدمه: ندارد
• طول: ۶/۸۶ متر
• پهنای بال: ۴/۷۵ متر
• ارتفاع: ۱/۳۱ متر
• حداکثر وزن برخاست: ۱٬۵۴۲ کیلوگرم
• حداکثر سرعت: ۱٬۹۶۰ کیلومتربرساعت، ۱٫۶ ماخ
• پیشرانه: ۱ موتور جنرال الکتریک جِی ۲۱-۸۵ توربوجت

• راکول-ام‌بی‌بی ایکس-۳۱
• مک‌دانل داگلاس ایکس-۳۶
• ناسا ایکس-۳۸

• مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Rockwell HiMAT». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۱۷ مارس ۲۰۱۵.

• Kempel, Robert W; Earls, Michael R (1988). Flight Control Systems Development and Flight Test Experience with the HiMAT Research Vehicles. NASA. OCLC 22037291. Technical paper 2822; Accession number N89-15929.
• Duke, Eugene L; Jones, Frank P; Roncoli, Ralph B (1986). Development and Flight Test of an Experimental Maneuver Autopilot for a Highly Maneuverable Aircraft. NASA. OCLC 21916352. Technical report 2618; Accession number N88-21153.

• HiMAT Research Vehicle at Boeing.com

در ویکی‌انبار پرونده‌هایی دربارهٔ راکول هایمت موجود است.