دیوار بزرگ چین

زمان ساخت دیوار چین به سده پنجم تا هشتم قبل از میلاد بازمی‌گردد. حکومت وقت چین برای پیشگیری از یورش ملیت‌های شمالی هیونگ نو، برج‌های آتش برای خبررسانی یا قلعه‌های مرزی برای حصول اطلاعات دشمن را در ارتباط با دیوار و بر روی آن ایجاد کرد. در دوره حکمرانی سلسله‌های بهار و پاییز و کشورهای جنگجو، میان دوک‌ها جنگ بر پا شد و کشورها با استفاده از کوه‌های مرزی به ساخت دیوار پرداختند تا سال ۲۲۱ پیش از میلاد، امپراتور چین شی هوان پس از به وحدت رساندن چین، دیوارهای دوک‌ها را به هم پیوند داد که به صورت دیوار بزرگ در مرزهای شمالی بر روی کوه‌ها درآمد. او می‌خواست با این کار از حملات دشمن به مراتع شمالی جلوگیری کند. تاریخ‌دانان چینی اعتقاد دارند که حدود یک میلیون سرباز قادر بودند به‌طور هم‌زمان در امتداد دیوار چین مستقر شده و برای نبردهای احتمالی آماده باشند.

در این زمان طول دیوار چین به ۵۰۰۰ کیلومتر می‌رسید. در سلسله هان پس از سلسله چین طول دیوار به ۱۰ هزار کیلومتر رسید. در تاریخ دو هزار و اندی ساله چین، حکمرانان دوران مختلف به ساخت دیوار چین پرداختند.

تصویری از دیوار چین در سال ۱۹۰۷ (میلادی)

دیواری که امروزه قابل دیدن است، دیوار متعلق به سلسله مینگ (۱۳۶۸ – ۱۶۴۴ میلادی) است از غرب به دروازه «جایو گوان» در استان گانسو چین و از شرق به ساحل رود یالو جیان در استان لیائونینگ در شمال شرقی چین منتهی می‌شود و درمیان آن ۹ استان، شهر و ناحیه خود مختار به طول ۷۰۰۰ کیلومتر وجود دارد و مردم آن را دیوار طولانی می‌نامند.

دیوار چین به عنوان پروژه دفاعی بر روی کوه‌ها ساخته می‌شد و از بیابان‌ها، چمنزار و لجنزارها می‌گذشت. کارگران بر پایه عوارض زمینی، ساختار متفاوتی برای ایجاد دیوار در نظر گرفتند که درایت و عقل نیاکان چین را نشان می‌دهد. دیوار بر مسیر کوه‌های پر فراز و نشیب امتداد یافته‌است. در بیرون دیوار پرتگاه‌های بلند دیده می‌شود. در واقع کوه و دیوار به یکدیگر پیوند خورده‌اند؛ لذا دشمن به هیچ وجه قادر به نفوذ به این دیوار نبود. دیوار چین معمولاً با آجرهای بزرگ و سنگ مستطیل ساخته شده و در وسط آن خاک و خرده سنگ ریخته شده و ارتفاع آن ۱۰ متر است. پهنای دیوار برای عبور چهار اسب کافی است و در یک ردیف عرض آن ۴–۵ متر است تا در زمان انتقال غلات و سلاح‌ها مشکلی ایجاد نشود. طرف درونی دیوار، نرده سنگی و در وجود دارد که به آسانی حرکت می‌کند. در فاصله مشخصی سکوی دیواری یا برج آتش برای خبررسانی ساخته شده‌است. سکوی دیواری برای ذخیره سلاح‌ها و غلات و استراحت سربازان است و در جنگ مخفیگاه بوده‌است. هنگامی که دشمن دست به حمله می‌زد برج‌های آتش روشن می‌کردند و سراسر کشور از حمله آگاه می‌شدند. اکنون مقاومت دیوار چین به عنوان یک مانع نظامی از بین رفته‌است. اما زیبایی معماری مخصوص آن دیدنی است. زیبایی دیوار چین پرابهت، و باعظمت است. از دور دیواری بلند و پر پیچ و خم بر روی کوه‌ها همانند اژدهایی در حال حرکت به چشم می‌خورد و صحنه‌ای شکوهمند ایجاد شده‌است. از نزدیک، دروازه‌های پرابهت، دیوارها، سکوهای دیواری، برج‌های دیده‌بانی، برج‌های آتش هماهنگ با عوارض زمینی آکنده از دلربایی هنری است. دیوار چین دارای اهمیت تاریخی و فرهنگی و ارزش دیدنی است. چینی‌ها می‌گویند «کسی که به دیوار چین صعود نکرده باشد، قهرمان نیست».[2] (طبق تحقیقات اخیر طول مجموعه دیوارهای چین به ۲۱۰۰۰ کیلومتر می‌رسد)

The extent of the Ming dynasty and its walls, which formed most of what is called the Great Wall of China today

این دیوار بزرگ را برای حفاظت چین در مقابل مهاجمان مغول ساختند. تقریباً در سال ۲۴۶ قبل از میلاد، چین را به ایالت کوچکی تقسیم کردند. پادشاه شی هوانگ تی (shin huang TI) قسمت‌های مختلف چین را با هم متحد ساخت. در شمال این امپراتوری مغول‌ها زندگی می‌کردند. از ترس اینکه مبادا آن‌ها در هر زمان به چین حمله‌ور شوند، پادشاه برای حفاظت کشور در مقابل خطر دستور داد تا دیوار بزرگ چین را بنا کنند؛ بنابراین دیواری ساختند که از شای کوان (shahi kuan) در خلیج پوای (pohai) شروع شده و به چایکومان (chai kuman) در گانسو (kansu) می‌رسید. سربازان گشتی از طریق جاده‌ای که در امتداد دیوار بود علامتهایی را به سرعت ارسال می‌کردند.

هیچ‌کدام از پادشاهان با ساخت دیوار به هدف خود نرسیدند. چون دیوار در جاهای زیادی شکست و مغولها فرصت یورش به چین را پیدا کردند. ممکن بود ساختن دیوار بزرگ هرگز عملی نشود، اما آن‌ها توانستند آن را بسازند.[3]

گردشگران چینی و خارجی از پیمودن دیوار احساس افتخار می‌کنند. حتی سران بسیاری کشورهای خارجی نیز فرصت دیدار از این اثر بزرگ را از دست نمی‌دهند.

برخی از بخش‌های دیوار چین به خوبی حفظ شده‌است از جمله دیوار «بادلینگ» در نزدیکی بیجنیگ دیوار «سی ما تای»، دیوار «موتیان یو»، دروازه‌شان حای گوان در انتهای شرقی دیوار چین است که نخستین دروازه چین نامیده می‌شود و دروازه «جایوگوان» در انتهای غرب در گان سو، این بخش‌ها همچنین از مکان‌های بسیار مشهور و دیدنی دیوار است و گردشگران زیادی در تمام سال از آن‌ها بازدید می‌کنند.

دیوار چین تجسم درایت و رنج و زحمت میلیون‌ها چینی در دوره باستان چین است.

در یکی از دور افتاده‌ترین گوشه‌های چین، بخشی از دیوار بزرگ چین توسط اهالی محل در حال ترمیم شدن است. در این منطقه امکان استفاده از ماشین‌های باری برای حمل و نقل میسر نیست، اهالی محلی آجرها را با قاطر جابه‌جا می‌کنند.[4]

یک تصویر ماهواره‌ای از یک قسمت از دیوار چین، که به صورت قطری از پایین سمت چپ به بالا سمت راست کشیده شده‌است (با رودخانه‌ای که از بالا سمت چپ به پایین سمت راست کشیده شده

این ادعا که این دیوار تنها پدیده انسانی است که از فضا قابل رویت می‌باشد، بارها تکذیب شده‌است ولی هنوز در باور عوام جا دارد.[5] در واقع بسیاری از پدیده‌های انسان‌ساز، به خصوص در نور شب از فضا قابل رویت هستند اما تشخیص دیوار چین با چشم غیر مسلح از هر نقطه‌ای در مدار زمین کاملاً غیرممکن است.[6]

از فضانوردان آپولو این ادعا را مطرح نکرده‌اند و حتی فضانوردانی که در مدار زمین می‌چرخند نیز به سختی می‌توانند چنین ادعایی مطرح سازند. گفته می‌شود که این تصور چند دهه قبل از اولین فرود بر سطح ماه توسط ریچارد هالیبرتون مطرح گردیده‌است. از یکی از فضانوردان نقل شده‌است که «دیوار چین از ارتفاع حدود ۱۸۰ مایلی ناپدید می‌شود.»[7]

• 
  دیوار بزرگ چین
• 
  دیوار بزرگ چین، بخش موتانیانیو
• 
  دیوار بزرگ چین، بخش موتانیانیو
• 
  دیوار بزرگ چین، بخش موتانیانیو
• 
  دیوار بزرگ چین - تابستان سال ۲۰۰۴
• 
  دیوار بزرگ چین - تابستان سال ۲۰۰۴
• 
  دیوار بزرگ چین - تابستان سال ۲۰۰۴
• 
  دیوار بزرگ چین - تابستان سال ۲۰۰۴
• 
  دیوار بزرگ در سماتائ مشرف به تنگه (گلوگاه)

• دیوار بزرگ گرگان

مجموعه‌ای از گفتاوردهای مربوط به دیوار بزرگ چین در ویکی‌گفتاورد موجود است.

• Roland Michaud (Photographer), Sabrina Michaud (Photographer), Michel Jan, The Great Wall of China (2001) ISBN 0-7892-0736-2