دوکوهک (ارسنجان)

روستای دوکوهک یکی از روستاهای دهستان شوراب از بخش مرکزی شهرستان ارسنجان است با طول جغرافیایی ۵۳° ۱۵’ ۵۰” و عرض جغرافیایی ۲۹° ۴۰’ ۵۰” از شرق به دریاچه طشک، از غرب به بخش کربال (شهرستان خرامه) و از شمال و غرب با روستاهای دهستان شوراب ختم می‌شود. از نظر موقعیت جغرافیای، این روستا در آخرین نقطه مرزی شهرستان ارسنجان و شهرستان خرامه قرار دارد. راه‌های ارتباطی این روستا از شمال به روستای مقبل آباد و از جنوب به شهر سلطان شهر منتهی می‌شود، البته این روستا از طریق جاده خاکی با روستاهای نجف آباد، حسین‌آباد قیطاس، حسین‌آباد کتک، نظام آباد و دولاب ارتباط دارد. فاصله این روستا تا مرکز دهستان ۸ کیلومتر و تا مرکز شهرستان ۳۰ کیلومتر است. مساحت کل این روستا حدود ۲۴ کیلومتر مربع است که بیشتر آن را مراتع دام و زمین‌های بایر و شوره زار تشکیل داده‌است.

این روستا در سرشماری سال ۱۳۹۰دارای ۹۷ خانوار و ۳۱۴ نفر جمعیت بوده‌است که از این تعداد ۱۵۳ مرد و ۱۶۱ زن هستند.

مردم این روستا به زبان فارسی با لهجه کتکی صحبت می‌کنند که بسیاری از واژه‌های آن با لهجه شیرازی یکی است ولی در تلفظ تفاوت دارد. مثلاً

جمله: برای چه چیزی؟ لهجه کتکی: بری چی چی؟ (Barey chi chi)

جمله: کجا می‌خواهی بروی؟ لهجه کتکی: کجو میخی بیری؟ (kojo mikhei biri)

برخی ویژگی‌های این لهجه:

1. ‌ها در آخر کلمه بعد از الف دراین لهجه از تلفظ ساقط می‌شوند: (چاه= چا) (روباه = روبا) (شاه = شا) (ماه = ما)
2. در آخر بعضی کلمات دو حرفه در این لهجه تبدیل به (ow) می‌شود. (آب = او) (تب = تو) (لب = لو)
3. در تعدادی از کلمات که وسط آن‌ها الف است موقع تلفظ الف تبدیل به واو می‌شود: (ارزان = ارزون) (تکان = تکون) (جان = جون)
4. اضافه کردن «و» به‌دنبال نام‌هاست که به عنوان حرف تعریف (معرفه) بکار می‌رود و نقش آن همانند the در زبان انگلیسی و «ال» در زبان عربی است. مانند: «کتابو» به معنی کتابی که می‌شناسیم یا «دخترو» به معنی دختری که می‌شناسیم.

روستای دوکوهک در بین دو کوه واقع شده و خانه‌های مسکونی در دامنه کوه غربی قرار دارند. از مکان‌های دیدنی روستا می‌توان به اشکفت بزرگ که در کوه غربی واقع است و نمایی بسیار جالب دارد. این غار دهانه ای بطول ۱۵ متر و ارتفاع ۵ متر دارد و در قدیم به عنوان محل نگهداری دام‌ها و گوسفندان در فصول سرد سال استفاده می‌شده‌است. چشمه خشکیده یا به اصطلاح مردم روستا (چشموو)، انجیر باغی و قلعه جمال آباد از دیگر مکان‌های دیدنی روستا می‌باشد.

این روستا همه ساله و در ایام عید بخصوص روز ۱۳ فروردین پذیرای تعداد زیادی از میهمانان نوزوزی که برای روز طبیعت به این مکان آمده‌اند است. این روستا دارای یک مسجد بنام بیت العباس و یک مدرسه بنام ۱۵ خرداد (که چندسال تعطیل بوده‌است) و زمین ورزشی، خانه عالم و پایگاه بسیج (بنام حبیب ابن مظاهر) است و همچنین یک مغازه خواروبارفروشی است.

شغل بیشتر مردم این روستا کشاورزی بوده ولی با توجه به خشکسالی‌های پی در پی اکثر مردم روستا به دامداری و دامپروری (پرورش گوسفند و بز و گاو) روی آورده‌اند و برخی نیز جهت کار به شهرها مهاجرت کرده‌اند. تنها محصول حاصل از کشاورزی این روستا جو است که به صورت دیم کشت می‌شود و در صورت نزول باران مستمر و بموقع محصول به ثمر خواهد نشست (گر چه بسیار بعید بنظر می‌رسد). خشکسالی بسیاری از مردم این روستا را تا مرز فقر کشانده ولی همچنان مردم روستا همه ساله از رحمت الهی ناامید نشده و به امید نزول باران شروع به کاشت جو می‌کنند گرچه موقع برداشت معلوم می‌شود که هم هزینه آماده کردن و شخم زمین و هم هزینه بذر را متضرر شده‌اند و دریغ از یک ریال درآمد.

• فهرست روستاهای ایران

• «نتایج سرشماری عمومی نفوس و مسکن ۱۳۸۵». درگاه ملی آمار ایران. بایگانی‌شده از اصلی در ۱ ژانویه ۲۰۱۳. دریافت‌شده در ۱ ژانویه ۲۰۱۳.