خندق
خَندَق (به پارسی: کندک[1] یا کَندَگ) گودالی پرآب یا خشک _که گاهی در آن هیزم انباشته و آماده آتش افروزی به هنگام نیاز می کردند _ و دستساخت است که در روزگار کهن گرداگرد شهر یا لشکرگاه میکندند تا از آمدن دشمنان یا تُنداب[2] به درون آن پیشگیری شود.
در راستای بخش درونشهری خندق نیز بیشتر دیواری با برج و بارو ساخته میشد.
واژهٔ خندق عربی شدهٔ واژهٔ پارسی میانه کندک یا کَندَگ و به معنی «کَنده» است. در زبانهای کهن ایرانی چون اوستایی و فارسی باستان، ریشهٔ «کن» به معنی «کندن» امروزی بهکار میرفتهاست [3] و «فرکنتن» برابر است با آغاز به ساختن ساختمان یا شهر.
نگارخانه
جستارهای وابسته
منابع
- «معنی کندک | لغتنامه دهخدا». www.vajehyab.com. دریافتشده در ۲۰۲۰-۰۶-۲۶.
- «جستوجوی سیل». www.vajehyab.com. دریافتشده در ۲۰۲۰-۰۶-۲۶.
- Nomani, Sirat al-Nabi, p. 368-370.
لغتنامهٔ دهخدا، سرواژهٔ خندق، به نقل از ناظمالاطباء و دیگر منابع قدیمی.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.