جوان دیدیون

جوان دیدیون (انگلیسی: Joan Didion‎؛ زادهٔ ۵ دسامبر ۱۹۳۴) فیلم‌نامه‌نویس، رمان‌نویس، روزنامه‌نگار، نویسنده و مقاله‌نویس اهل ایالات متحده آمریکا است.

جوان دیدیون
زاده۵ دسامبر ۱۹۳۴ ‏(۸۶ سال)
ساکرامنتو، کالیفرنیا
پیشه
ملیتآمریکایی
دانشگاهدانشگاه کالیفرنیا، برکلی
دوره۱۹۶۳–تاکنون
جنبش ادبیروزنامه‌نگاری نوین[1]
کار(های) برجسته
  • سستی به سمت بیت لحم (۱۹۶۸)
  • آن را همان‌طور که هست بازی کن (۱۹۷۰)
  • سال سحرآمیز فکرکردن (۲۰۰۵)
همسر(ها)جان گرگوری دان (ا. ۱۹۶۴–۲۰۰۳)
فرزند(ان)کوئینتانا رو دان

وی در دهه ۱۹۶۰ بدنبال برنده شدن در یک مقاله با حمایت مالی وگ (مجله) کار خود را آغاز کرد.[2] جوان از دهه ۱۹۶۰ تا اواخر دهه ۱۹۷۰ با درگیر کردن خود با واقعیت‌های پادفرهنگ دهه ۱۹۶۶ در دهه شصت و سبک زندگی در هالیوود لس‌آنجلس پرداخت.[3] نوشته‌های سیاسی وی غالباً بر روی شعارهای سیاسی و اجتماعی متمرکز بود. در ۱۹۹۱ او روایت‌های رایج پیرامون دادگاه پارک مرکزی ۵ را ریز علامت سؤال برد. جوان در ۲۰۰۵ برنده جایزه کتاب ملی برای داستان‌نویسی شد، وی همچنین نامزد نهایی جایزه نشان ملی هنر و جایزه پولیتزر به خاطر بیوگرافی / زندگی‌نامه برای سال تفکر جادویی شد. وی بعداً این کتاب را به صورت نمایشنامه درآورد که در ۲۰۰۷ در برادوی به نمایش درآمد. در ۲۰۱۷، دیدیون در مستند نتفلیکس به کارگردانی برادرزاده‌اش گریفین دان کارهایش را به تصویر کشید.

دوران جوانی و تحصیلات

دیدیون در ۵ دسامبر سال ۱۹۳۴در ساکرامنتو، کالیفرنیا[4] متولد شد، پدرش فرانک ریس دیدیون و ادوئنه (نی جرت) بودند. دیدیون خاطراتش در زمینه علاقه به نویسندگی را از اوایل ۵ سالگی به یاد می‌آورد، گرچه می‌گوید تا قبل از انتشار اولین اثرش هرگز خودش را به عنوان نویسنده نمی‌شناخته‌است. وی در طفولیت به عنوان «کودکی خجالتی و کتابخوان» شناخته می‌شد اما موفق شد ضمن سخت‌گیری به خود با بازیگری و سخنرانی بر مشکلات روانی‌اش مانند اضطراب اجتماعی غلبه کند. او هرآنچه از دستش برای مطالعه برمی‌آمد را خواند. وی دوران نوجوانی خود را با خواندن آثار ارنست همینگوی گذراند تا بتواند دربارهٔ چگونگی کارکرد ساختار جمله بیشتر بیاموزد.[5][6]

آموزش اولیه دیدیون به شکل سنتی نبود. او در مهد کودک و سپس کلاس اول تحصیل کرد، اما از آنجا که پدرش در طول جنگ جهانی دوم در یکان سپاه هوایی ارتش خدمت می‌کرد، خانواده اش به‌طور دائم جابه‌جا می‌شدند، دیدیون به همین منظور به‌طور منظم به مدرسه نمی‌رفت. در سال ۱۹۴۳ یا اوایل ۱۹۴۴، خانواده اش به ساکرامنتو بازگشتند و پدرش برای مذاکره در مورد قراردادهای دفاعی جنگ جهانی دوم به دیترویت رفت. دیدون در خاطرات خود در سال ۲۰۰۳ تحت عنوان من از کجا بودم نوشت که این سیر زندگی باعث شد تا او اغلب احساس بیگانگی همیشگی پیدا کند.[7]

در ۱۹۵۶، دیدیون از دانشگاه کالیفرنیا، برکلی موفق به کسب لیسانس هنر شد.[8] وی در سالهای پایانی دانشگاه با نوشتن داستانی در مورد ویلیام ویلسون ووستر معمار سانفرانسیسکو موفق به کسب مقام اول در مسابقه مقاله شد،[9] و با حمایت مالی مجله وگ جایزه پاریس به وی اهدا شد. وی پس از آن به عنوان دستیار تحقیق در مجله به کار مشغول شد.[10][11]

جوایز و افتخارات
  • در ۱۹۸۱، جوان دیدیون برای آکادمی هنر و ادبیات آمریکا انتخاب شد.
  • در ۱۹۹۶، مدال ادوارد مک داول به او اعطا شد.
  • در ۲۰۰۲، وی جایزه ادبی سنت لوئیس را از همکاران کتابخانه دانشگاه سنت لوئیس دریافت کرد.
  • دیدیون بخاطر نگارش تفکر جادویی در ۲۰۰۵ جایزه ملی کتاب غیر داستانی را دریافت کرد، کتابی که به‌طور گسترده‌ای شناخته شده‌است. مستند غم و اندوهی که او پس از مرگ ناگهانی شوهرش تجربه کرد، این کتاب را «شاهکار دو ژانر: روزنامه‌نگاری خاطره انگیز و تحقیقی» نامیدند.
  • در ۲۰۰۶، وی جایزه صفحه طلایی آکادمی دستاورد آمریکایی را که توسط عضو شورای جوایز دادگستری آنتونی ام کندی ارائه شد دریافت کرد.
  • در ۲۰۰۷، دیدیون مدال سالانه بنیاد ملی کتاب را برای کمک‌های برجسته به نامه‌های آمریکایی دریافت کرد. دربارهٔ نثر ادبی وی گفته‌شده: "بیش از چهل و پنج سال ناظر متبحر سیاست و فرهنگ آمریکا بوده‌است، ترکیبی متمایز از نثر اضافی، نثر زیبا و هوش سرشار او باعث شده‌است تا کتاب‌های دیدیون جایگاه خود را در ادبیات آمریکا و همچنین تحسین نسل‌های نویسندگان و روزنامه نگاران را دربرداشته باشد. " در ۲۰۰۷ دیدون همچنین برنده جایزه بارکی اولین از انجمن نویسندگان آمریکا را کسب کرد.
  • در ۲۰۰۹، به دیدیون از دانشگاه هاروارد درجه دکترای افتخاری اعطا شد. دانشگاه ییل در ۲۰۱۱ دکترای افتخاری دیگری به وی اعطا کرد. در تاریخ ۳ ژوئیه ۲۰۱۳، کاخ سفید نیز وی را به عنوان یکی از دریافت کنندگان مدال ملی هنر معرفی کرد که توسط رئیس‌جمهور باراک اوباما به وی اهدا شد.

منابع
  1. Menand, Louis (2015-08-17). "The Radicalization of Joan Didion". The New Yorker. ISSN 0028-792X. Retrieved 2017-10-31. "Slouching Towards Bethlehem" is a classic of what was later named the New Journalism.
  2. "From The Archive: Joan Didion On Hollywood, Her Personal Style & The Central Park 5". British Vogue. Retrieved 2021-02-19.
  3. "About". Joan Didion.
  4. "Joan Didion Biography and Interview". www.achievement.org. American Academy of Achievement.
  5. "About". Joan Didion.
  6. "Joan Didion Biography and Interview". www.achievement.org. American Academy of Achievement.
  7. "Joan Didion Biography and Interview". www.achievement.org. American Academy of Achievement.
  8. Als, Hilton (Spring 2006). "Joan Didion, The Art of Nonfiction No. 1". The Paris Review. Retrieved September 14, 2017.
  9. Als, Hilton (Spring 2006). "Joan Didion, The Art of Nonfiction No. 1". The Paris Review. Retrieved September 14, 2017.
  10. "About Joan Didion". TheJoanDidion.com. Retrieved May 4, 2016.
  11. Kakutani, Michiko (1979-06-10). "Joan Didion: Staking Out California". The New York Times. ISSN 0362-4331. Retrieved 2017-06-16.

پیوند به بیرون
در ویکی‌انبار پرونده‌هایی دربارهٔ جوان دیدیون موجود است.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.