جنگ نخست کنگو

جنگ نخست کنگو
	بخشی از پیامدهای نسل‌کشی رواندا; جنگ داخلی بوروندی و دومین جنگ داخلی سودان
	; Map showing the AFDL offensive
تاریخ	۲۴ اکتبر ۱۹۹۶ – ۱۶ مه ۱۹۹۷; (۶ ماه، ۳ هفته و ۱ روز)
مکان	زئیر، به‌همراه سرایت به اوگاندا و سودان[1]
نتیجه	پیروزی اتحاد نیروهای دموکراتیک برای آزادی کنگو سرنگونی موبوتو سسه سوکو; تغییر نامزئیر به جمهوری دموکراتیک کنگو; انتصاب لوران کابیلا به‌عنوان رئیس‌جمهور; آغاز جنگ دوم کنگو;
طرفین درگیر
زئیر FAZ; White Legion; سودان[2]; شبه‌نظامیان متحد:; Ex-FAR/ALiR; Interahamwe; CNDD-FDD[3]; یونیتا[4]; ADF[1] Mai-Mai[persian-alpha 1]	AFDL; رواندا; اوگاندا[8]; بوروندی[9]; آنگولا[9]; SPLA[2]; اریتره[10]; پشتیبانی توسط:; ایالات متحده آمریکا (مخفیانه)[11] Mai-Mai[persian-alpha 1]
فرماندهان و رهبران
موبوتو سسه سوکو; Donatien Mahele Lieko Bokungu ; کریستین تاورنیه; عمر حسن البشیر; جوناس ساویمبی; Paul Rwarakabije; Robert Kajuga; Tharcisse Renzaho	لوران کابیلا; André Kisase Ngandu †; پل کاگامه; James Kabarebe; یووری موسونی; پیر بویویا; ژوزه ادوآردو دوس سانتوس
قوا
زئیر: ح. ۵۰٬۰۰۰[persian-alpha 2]; Interahamwe: ۴۰٬۰۰۰ – ۱۰۰٬۰۰۰ مجموع[13]; UNITA: ح. ۱٬۰۰۰[13]	AFDL: ۵۷٬۰۰۰[15]; رواندا: ۳٬۵۰۰[15]; اریتره: ۱ گردان[16]
تلفات
۱۰٬۰۰۰–۱۵٬۰۰۰ کشته; هزاران تسلیم شده	۳٬۰۰۰–۵٬۰۰۰ کشته
	۲۵۰٬۰۰۰–۸۰۰٬۰۰۰ کشته; ۲۲۲٬۰۰۰ پناهنده مفقود شده[17]

جنگ نخست کنگو در سال‌های ۹۷–۱۹۹۶ بین شورشیان مخالف دولت زئیر با حمایت چندین کشور همسایه علیه این دولت درگرفت و در پی آن لوران کابیلا رهبر شورشیان چپ‌گرای کنگویی موفق به سرنگونی حکومت موبوتو سِسه سِکو و به دست گرفتن قدرت شد. کابیلا پس از موفقیت نام این کشور را به جمهوری دمکراتیک کنگو تغییر داد.

یکی از دلایل آغاز این جنگ ناآرامی‌هایی بود که پس از نسل‌کشی رواندا در بخش‌های شرقی زئیر اتفاق افتاد و در پی آن زمینه‌های لازم برای طغیان علیه حکومت ناکارآمد مستقر در کینشاسا را فراهم آورد. مخالفان حکومت سسه سکو که در قالب سازمانی به نام «ائتلاف نیروهای دمکراتیک برای آزادی کنگو» با یکدیگر متحد شده بودند در این جنگ از حمایت مستقیم نیروهای نظامی کشورهای رواندا، اوگاندا، آنگولا و بوروندی برخوردار بودند در حالی که دولت زئیر نیز سازمان یونیتا (مخالف دولت آنگولا) و ارتش آزادیبخش رواندا (مخالف دولت رواندا) را در کنار خود می‌دید.

اتحاد مخالفان کنگویی با رواندایی‌ها و اوگاندایی‌ها چندان بادوام نبود به طوری‌که کابیلا یک سال بعد از به قدرت رسیدن برای جلوگیری از وقوع کودتا علیه حکومت خود دستور اخراج نیروهای نظامی رواندایی و اوگاندایی را از کشور صادر کرد[18] و در پی آن جنگ دوم کنگو آغاز شد. جنگی طولانی‌تر و خونبارتر که مرگبارترین جنگ پس از پایان جنگ جهانی دوم توصیف شده‌است. در جریان جنگ دوم کنگو نه کشور آفریقایی و بیست گروه مسلح به‌طور مستقیم درگیر جنگ شدند و ۵٫۴ میلیون نفر در طول ده سال قربانی آن شدند.[19] با توجه به این موضوع برخی از کارشناسان این دو نبرد را به عنوان یک جنگ در نظر می‌گیرند.

پانویس

Many Mai-Mai militias in eastern Zaire initially allied themselves with Rwanda and the AFDL against Hutu militants and refugees.[5] As soon as most Hutu were driven away, however, many Mai-Mai groups turned against Rwanda and the AFDL.[6] Despite this, some anti-Hutu Mai-Mai remained allied with Rwanda and the AFDL.[7]
Officially, the FAZ had ح. 80,000 soldiers by the war's start,[12] though the actual number was closer to about 50,000.[12][13] Of these, just 25,000 were in a condition to fight, whereas the rest was likely to flee or desert upon the first signs of combat.[14]

منابع

Prunier (2004), pp. ۳۷۵–۳۷۷.
Prunier (2004), pp. ۳۷۶–۳۷۷.
Prunier (2009), pp. ۱۱۶–۱۱۸.
Duke, Lynne (20 May 1997). "Congo Begins Process of Rebuilding Nation". The Washington Post. p. A10. Archived from the original on 24 February 2011. Guerrillas of Angola's former rebel movement UNITA, long supported by Mobutu in an unsuccessful war against Angola's government, also fought for Mobutu against Kabila's forces.
Prunier (2009), pp. 117, 130, 143.
Prunier (2009), p. 130.
Prunier (2009), p. ۱۴۳.
Prunier (2004), pp. ۳۷۵–۳۷۶.
Duke, Lynne (15 April 1997). "Passive Protest Stops Zaire's Capital Cold". The Washington Post. p. A14. Archived from the original on 24 February 2011. Kabila's forces – which are indeed backed by Rwanda, Angola, Uganda and Burundi, diplomats say – are slowly advancing toward the capital from the eastern half of the country, where they have captured all the regions that produce Zaire's diamonds, gold, copper and cobalt.
Plaut (2016), pp. ۵۴–۵۵.
Prunier (2009), pp. ۱۱۸, ۱۲۶–۱۲۷.
Prunier (2009), p. 128.
Thom, William G. (1999). "Congo-Zaire's 1996–97 Civil War in the Context of Evolving Patterns of Military Conflict in Africa in the Era of Independence". XIX (2). Journal of Conflict Studies. Archived from the original on 21 August 2006.
Prunier (2009), p. ۱۲۸.
This number was self-declared and was not independently verified. Johnson, Dominic: Kongo — Kriege, Korruption und die Kunst des Überlebens, Brandes & Apsel, Frankfurt am Main, 2. Auflage 2009 شابک ‎۹۷۸−۳−۸۶۰۹۹−۷۴۳−۷
Plaut (2016), p. ۵۵.
CDI: The Center for Defense Information, The Defense Monitor, "The World At War: January 1, 1998".
The Second Congo War and Its Consequences Herbert Weiss, American Diplomacy
Congo war-driven crisis kills 45,000 a month: study بایگانی‌شده در ۱۴ آوریل ۲۰۱۱ توسط Wayback Machine Reuters

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.

[Mai-Mai-8] Many Mai-Mai militias in eastern Zaire initially allied themselves with Rwanda and the AFDL against Hutu militants and refugees.[5] As soon as most Hutu were driven away, however, many Mai-Mai groups turned against Rwanda and the AFDL.[6] Despite this, some anti-Hutu Mai-Mai remained allied with Rwanda and the AFDL.[7]

[16] Officially, the FAZ had ح. 80,000 soldiers by the war's start,[12] though the actual number was closer to about 50,000.[12][13] Of these, just 25,000 were in a condition to fight, whereas the rest was likely to flee or desert upon the first signs of combat.[14]

[FOOTNOTEPrunier2004۳۷۵–۳۷۷-1] Prunier (2004), pp. ۳۷۵–۳۷۷.

[FOOTNOTEPrunier2004۳۷۶–۳۷۷-2] Prunier (2004), pp. ۳۷۶–۳۷۷.

[FOOTNOTEPrunier2009۱۱۶–۱۱۸-3] Prunier (2009), pp. ۱۱۶–۱۱۸.

[4] Duke, Lynne (20 May 1997). "Congo Begins Process of Rebuilding Nation". The Washington Post. p. A10. Archived from the original on 24 February 2011. Guerrillas of Angola's former rebel movement UNITA, long supported by Mobutu in an unsuccessful war against Angola's government, also fought for Mobutu against Kabila's forces.

[FOOTNOTEPrunier2009117,_130,_143-5] Prunier (2009), pp. 117, 130, 143.

[FOOTNOTEPrunier2009130-6] Prunier (2009), p. 130.

[FOOTNOTEPrunier2009۱۴۳-7] Prunier (2009), p. ۱۴۳.

[FOOTNOTEPrunier2004۳۷۵–۳۷۶-9] Prunier (2004), pp. ۳۷۵–۳۷۶.

[WashingtonPostApril15-10] Duke, Lynne (15 April 1997). "Passive Protest Stops Zaire's Capital Cold". The Washington Post. p. A14. Archived from the original on 24 February 2011. Kabila's forces – which are indeed backed by Rwanda, Angola, Uganda and Burundi, diplomats say – are slowly advancing toward the capital from the eastern half of the country, where they have captured all the regions that produce Zaire's diamonds, gold, copper and cobalt.

[FOOTNOTEPlaut2016۵۴–۵۵-11] Plaut (2016), pp. ۵۴–۵۵.

[FOOTNOTEPrunier2009۱۱۸,_۱۲۶–۱۲۷-12] Prunier (2009), pp. ۱۱۸, ۱۲۶–۱۲۷.

[FOOTNOTEPrunier2009128-13] Prunier (2009), p. 128.

[strength-14] Thom, William G. (1999). "Congo-Zaire's 1996–97 Civil War in the Context of Evolving Patterns of Military Conflict in Africa in the Era of Independence". XIX (2). Journal of Conflict Studies. Archived from the original on 21 August 2006.

[FOOTNOTEPrunier2009۱۲۸-15] Prunier (2009), p. ۱۲۸.

[num-17] This number was self-declared and was not independently verified. Johnson, Dominic: Kongo — Kriege, Korruption und die Kunst des Überlebens, Brandes & Apsel, Frankfurt am Main, 2. Auflage 2009 شابک ‎۹۷۸−۳−۸۶۰۹۹−۷۴۳−۷

[FOOTNOTEPlaut2016۵۵-18] Plaut (2016), p. ۵۵.

[19] CDI: The Center for Defense Information, The Defense Monitor, "The World At War: January 1, 1998".

[20] The Second Congo War and Its Consequences Herbert Weiss, American Diplomacy

[21] Congo war-driven crisis kills 45,000 a month: study بایگانی‌شده در ۱۴ آوریل ۲۰۱۱ توسط Wayback Machine Reuters