جنگ فیلیپین و آمریکا

جنگ فیلیپین و آمریکا (انگلیسی: Philippine–American War‎ ; فیلیپینی: Digmaang Pilipino–Amerikano‎ ; اسپانیایی: Guerra filipino–estadounidense‎)، که همچنین به عنوان جنگ فیلیپینی-آمریکایی، جنگ فیلیپین، قیام فیلیپین یا شورش تاگالوگ نیز اشاره شده‌است؛[9] [10] درگیری مسلحانه بین جمهوری اول فیلیپین و ایالات متحده آمریکا بود که از ۴ فوریه ۱۸۹۹ تا ۲ ژوئیه ۱۹۰۲ ادامه داشت. [11] در حالی که ملی‌گرایان فیلیپینی این درگیری را ادامه مبارزه برای استقلال می‌دیدند که از سال ۱۸۹۶ با انقلاب فیلیپین شروع شده بود، دولت آمریکا آن را به عنوان یک شورش درنظر گرفت.[12] این درگیری زمانی به وجود آمد که جمهوری اول فیلیپین به مفاد معاهده پاریس اعتراض کرد که بر اساس آن ایالات متحده، فیلیپین را از اسپانیا گرفت و آن را تصاحب کرد و جنگ آمریکا و اسپانیا پایان یافت. [13]

جنگ فیلیپین و آمریکا Philippine–American War Digmaang Pilipino–Amerikano
در جهت عقربه‌های ساعت از بالا سمت چپ: نیروهای آمریکایی در مانیل، گرگوریو دل پیلار و نیروهایش در حدود سال ۱۸۹۸، آمریکایی‌هایی که از پل رود پاسیگ در سال ۱۸۹۸ محافظت می‌کنند، نبرد سانتا کروز، سربازان فیلیپینی در مالولو، نبرد کوینگوا
تاریخ ۴ فوریه ۱۸۹۹ – ۲ ژوئیه ۱۹۰۲ [1] (۳ سال، ۴ ماه و ۴ هفته) Moro Rebellion: ۱۸۹۹–۱۹۱۳ مکان فیلیپین نتیجه پیروزی ایالات متحده اشغال فیلیپین توسط آمریکا؛ انحلال اولین جمهوری فیلیپین تغییرات قلمرو فیلیپین به یک قلمرو بدون شرکت ایالات متحده و بعداً به یک مشترک‌المنافع ایالات متحده تبدیل می‌شود (تا سال ۱۹۴۶).
طرفین درگیر
۱۸۹۹–۱۹۰۲  ایالات متحده آمریکا Military Government	۱۸۹۹–۱۹۰۲  First Philippine Republic Negros Republic Zamboanga Republic Limited foreign support:  ژاپن
۱۹۰۲–۱۹۱۳  ایالات متحده آمریکا Insular Government	۱۹۰۲–۱۹۰۶ Tagalog Republic ۱۸۹۹–۱۹۱۳  Sulu Sultanate
فرماندهان و رهبران
ویلیام مک‌کینلی ترور ویلیام مک‌کینلی تئودور روزولت Elwell Stephen Otis Arthur MacArthur Jr. Wesley Merritt Loyd Wheaton Thomas M. Anderson جوزف ولر جان جی. پرشینگ Jacob H. Smith Henry Lawton † Frederick N. Funston Leonard Wood James Francis Smith Adna Chaffee J. Franklin Bell پیتون سی. مارچ Luther Hare	امیلیو آگوینالدو آپولیناریو مابینی Hilaria del Rosario Antonio Luna ترور Artemio Ricarte José Alejandrino Miguel Malvar Gregorio del Pilar † Manuel Tinio Pio del Pilar Juan Cailles Teresa Magbanua Macario Sakay  Dionisio Seguela Vicente Alvarez Jamalul Kiram II Datu Amil Hara Tei[2]
واحدهای درگیر
۱۸۹۹–۱۹۰۲ نیروی زمینی ایالات متحده آمریکا سپاه تفنگداران دریایی ایالات متحده آمریکا نیروی دریایی ایالات متحده آمریکا Macabebe Scouts ۱۹۰۲–۱۹۱۳ Philippine Scouts Philippine Constabulary	۱۸۹۹–۱۹۰۲ Philippine Republican Army Philippine Republican Navy Babaylanes Pulajanes Supported by: شیشی[2] ۱۸۹۹–۱۹۱۳ Irreconcilables Moro people
قوا
≈در کل ۱۲۶۰۰۰[3][4] ≈۲۴٬۰۰۰ تا ≈۴۴٬۰۰۰ نیروی میدانی[5]	≈۸۰٬۰۰۰–۱۰۰٬۰۰۰ منظم و نامنظم[5]
تلفات
۴٬۲۳۴[6]–۶٬۱۶۵ کشته، [7] ۲٬۸۱۸ مجروح[6]	۱۶٬۰۰۰–۲۰٬۰۰۰ کشته[8]
غیرنظامیان فیلیپینی: ۲۵۰٬۰۰۰–۱٬۰۰۰٬۰۰۰ مردند، بیشتر به دلیل قحطی و بیماری. از جمله ۲۰۰۰۰۰ مرده ناشی از وبا

در ۴ فوریه ۱۸۹۹، در نبرد مانیل، بین نیروهای ایالات متحده و جمهوری فیلیپین، جنگ درگرفت. در ۲ ژوئن ۱۸۹۹، جمهوری اول فیلیپین رسماً علیه ایالات متحده اعلام جنگ کرد.[14] جنگ در ۲ ژوئیه ۱۹۰۲ با پیروزی ایالات متحده رسماً پایان یافت. با این حال، برخی از گروه‌های فیلیپینی - به رهبری جانبازان کاتیپونان، یک جامعه انقلابی فیلیپین - برای چندین سال دیگر به نبرد با نیروهای آمریکایی ادامه دادند. [15]

این جنگ منجر به کشته شدن حداقل ۲۰۰۰۰۰ غیرنظامی فیلیپینی شد که بیشتر به دلیل قحطی و بیماری روی داد. برخی تخمین‌ها برای کل کشته‌های غیرنظامی تا یک میلیون نفر نیز می‌رسد.[8] جنگ و به ویژه اشغال توسط ایالات متحده، فرهنگ جزایر فیلیپین را تغییر داد و منجر به ظهور پروتستانیسم و نابودی کلیسای کاتولیک و ورود زبان انگلیسی به جزایر به عنوان زبان اصلی دولت، آموزش، تجارت، صنعت شد.