جنبش مقاومت

یک جنبش مقاومت تلاشی سازمان‌دهی شده توسط بخشی از جمعیت مردمی یک کشور برای غلبه بر دولت قانونی کشور یا اشغال نظامی است. یک جنبش مقاومت ممکن است از طریق مقاومت بدون خشونت (که با نام ایستادگی مدنی هم شناخته می‌شود) یا استفاده از زور—مسلح یا غیرمسلح—به اهدافش برسد. در موارد بسیار، مثلاً در نروژ در جنگ جهانی دوم، یک جنبش مقاومت ممکن است از روش‌های خشونت‌آمیز و غیرخشونت‌آمیز استفاده کند.[1]

حداقل از سال ۱۸۹۹ که اولین قانون جنگ اصلی تدوین شد، اختلافی در مورد غیرقانونی بودن جنبش‌های مقاومت مسلح در حقوق بین‌الملل وجود داشته‌است. نوع دیگری از جنبش‌های مقاومت، جنگ‌جویان آزادی هستند.[2][3] یکی از نمونه‌های جنبش‌های مقاومت پس از جنگ‌جهانی دوم، منازعه ترکی-کردی بر سر کردستان است.

منابع

On the relation between military and civil resistance in occupied Norway 1940–45, see Magne Skodvin, "Norwegian Non-violent Resistance during the German Occupation", in Adam Roberts (ed.), The Strategy of Civilian Defence: Non-violent Resistance to Aggression, Faber, London, 1967, pp. 136–53. (Also published as Civilian Resistance as a National Defense, Harrisburg, US: Stackpole Books, 1968; and, with a new Introduction on "Czechoslovakia and Civilian Defence", as Civilian Resistance as a National Defence, Harmondsworth, UK/Baltimore, US: Penguin Books, 1969. شابک ‎۰−۱۴−۰۲۱۰۸۰−۶ .)
Rupert Ticehurst (1997) in his footnote 1 cites The life and works of Martens as detailed by V. Pustogarov, "Fyodor Fyodorovich Martens (1845–1909) – A Humanist of Modern Times", International Review of the Red Cross (IRRC), No. 312, May–June 1996, pp. 300–14.
Ticehurst (1997) in his footnote 2 cites F. Kalshoven, Constraints on the Waging of War, Dordrecht: Martinus Nijhoff, 1987, p. 14.

مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Resistance movement». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۳۰ ژانویهٔ ۲۰۱۹.

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.

[1] On the relation between military and civil resistance in occupied Norway 1940–45, see Magne Skodvin, "Norwegian Non-violent Resistance during the German Occupation", in Adam Roberts (ed.), The Strategy of Civilian Defence: Non-violent Resistance to Aggression, Faber, London, 1967, pp. 136–53. (Also published as Civilian Resistance as a National Defense, Harrisburg, US: Stackpole Books, 1968; and, with a new Introduction on "Czechoslovakia and Civilian Defence", as Civilian Resistance as a National Defence, Harmondsworth, UK/Baltimore, US: Penguin Books, 1969. شابک ‎۰−۱۴−۰۲۱۰۸۰−۶ .)

[2] Rupert Ticehurst (1997) in his footnote 1 cites The life and works of Martens as detailed by V. Pustogarov, "Fyodor Fyodorovich Martens (1845–1909) – A Humanist of Modern Times", International Review of the Red Cross (IRRC), No. 312, May–June 1996, pp. 300–14.

[3] Ticehurst (1997) in his footnote 2 cites F. Kalshoven, Constraints on the Waging of War, Dordrecht: Martinus Nijhoff, 1987, p. 14.