جعفر مختاری‌فر

جعفر مختاری‌فر 15 اسفند 1336 در محله‌ی جوادیه تهران به دنیا آمده و از همان محله و زمین خاکی های قدیمی جوادیه که خاستگاه مهمی برای تولد ستاره‌های بزرگی در فوتبال ایران بوده پا به توپ شده است. سپس جذب تیم مهرنور و بعد دارایی می‌شود هرچند در هفده سالگی از سوی جکیچ مربی خارجی استقلال مورد پسند قرار می‌گیرد که به تاج برود اما خودش می‌گوید به دلیل اینکه می‌دانسته با حضور ملی پوشان قدری که در ترکیب تاج حضور دارند هرگز به او بازی نمی‌رسد پیشنهاد جکیچ را رد می‌کند و رفتن به استقلال را به زمانی دیگر و مناسب موکول می‌کند زمانی که بتواند شایستگی‌هایش را بهتر به نمایش بگذارد و این زمان تا سال ۶۱ و ۶۲ به طول انجامید.

سال ۱۳۶۲ و در پی ابراز علاقه‌ی مرحوم منصور پورحیدری جعفر مختاری‌فر از دارایی به استقلال می‌رود، دارایی در آن زمان شعبه دوم استقلال بوده است و بسیاری از ستاره‌های نامدار استقلال و تاج در دارایی حضور داشته‌اند. او در نیمه نهایی جام باشگاه‌های تهران در سال ۱۳۶۴، دروازه هما را گشود و استقلال را به فینال مسابقات رساند.[1] او در سال‌های ۶۷ و۶۸ کاپیتان استقلال تهران بود. مصدومیت او از ناحیه زانو در سال ۶۸ در یک بازی ملی باعث شد مدت زیادی از میادین فوتبال دور بماند. مختاری‌فر همچنین نقش اساسی در قهرمانی استقلال در جام باشگاه‌های آسیا در سال ۱۳۷۰ داشت. حضور در استقلال برای مختاری‌فر تکنیکی منجر به پیمودن پله‌های ترقی با سرعت نور می‌شود. نوع بازی و درک بالای مختاری‌فر از فوتبال باعث می‌شود که هواداران زیادی دلباخته‌ی او شوند. جعفر مختاری‌فر شاید امروز نامی ناآشنا در استقلال و هوادارانش باشد اما او در دهه‌ی شصت و هفتاد فوتبال ایران یک بت تمام عیار برای فوتبال‌دوستان بوده است. علیرضا منصوریان او را یکی از تکنیکی‌ترین بازیکنان تاریخ استقلال می‌داند.[2] از جمله گل‌های معروف مختاری‌فر گلی بود که او در دربی سال ۱۳۶۷ به پرسپولیس زد و بازی را به تساوی کشاند.[3] در دربی شماره‌ی ۲۹ که سال ۶۷ برگزار شد و بسیاری از اهالی فوتبال پیروزی را برنده بی چون و چرای بازی می‌دانستند اما این گل زیبا و تساوی بخش مختاری‌فر بود که همچون آب سردی بر پیکر پیروزی و هوادارانش ریخته شد. در پی این گل سه تن از هواداران پیروزی که باور نداشتند که استقلال به تیم قدرشان گل بزند سکته می‌کنند و یک نفر از آن‌ها جان خود را از دست می‌دهد. مختاری‌فر از این اتفاق به عنوان تلخ‌ترین اتفاق زندگی ورزشی خود یاد کرده است. حضور مختاری‌فر در تیم طلایی استقلال و کسب سه گانه قهرمانی در سال ۱۳۷۰ هم یکی دیگر از خاطرات خوش جعفر مختاری‌فر در فوتبال ایران و استقلال می‌باشد. مختاری فر در حدود یک دهه در استقلال سابقه بازی دارد. حتی در استقلال به بازوبند کاپیتانی هم می‌رسد. او سابقه بازی در فوتبال قطر هم به لژیونر در کارنامه ورزشی خود دارد.ُمختاری فر همچنین ۱۵ بازی برای تیم ملی فوتبال ایران انجام داد.[4]

افتخارات

قهرمانی در جام باشگاه‌های آسیا در سال ۱۳۷۰، قهرمانی در جام آزادگان فصل ۶۸-۶۹، سه عنوان قهرمانی در جام باشگاه‌های تهران در سال های ۶۲، ۶۴ و ۷۰ و قهرمانی در جام حذفی سال ۱۳۷۰ از مهمترین افتخاراتی است که جعفر مختاری‌فر با پیراهن خوش رنگ آبی به دست آورده است.

خداحافظی

در روز ۹ تیر ماه سال ۱۳۸۴ در حالی که جعفر مختاری‌فر ۴۷ ساله شده بود و ۱۴ سال از زمان دوری‌اش از استقلال گذشته بود همراه عباس سرخاب ۳۹ ساله از فوتبال خداحافظی کردند. مسابقه خداحافظی آن‌ها در برابر تیم سائوپولو از برزیل برگزار شد. در این مسابقه مختاری‌فر ۱۵ دقیقه در زمین بود.[5]

وقتی می‌گوییم جعفر مختاری‌فر برای همیشه از دنیای فوتبال خداحافظی کرد یعنی او پس از خداحافظی و وداع با ورزش جذاب و دیدنی فوتبال نه به عنوان مربی و نه با هر مسئولیتی که به فوتبال مرتبط باشد به فوتبال ایران برنگشته است. او در غریبانه‌ترین حالت یک ستاره فراموش شده به گوشه‌ای رفت و به زندگی خود ادامه داده است.