جارو مرکزی
جارو مرکزی نوعی دستگاه جارو برقی محسوب می‌شود که در انبار یا زیر زمین مناطق مسکونی یا تجاری یا اداری و صنعتی جاگذاری می‌شود و توسط کلیدها و پریزهای مربوطه در محل مورد نظر قابل استفاده است. این دستگاه ذرات خاک را از طریق لوله‌های نصب شده در داخل دیوار به یک کانتینر جمع‌آوری شده در یک فضا راه دور ارسال می‌کنند. جای این جارو معمولاً در زیرزمین، گاراژ یا موتور خانه است. این ابزار دارای ورودی‌هایی در سراسر ساختمان است که به شیلنگ‌های قدرت و سایر لوازم جانبی مرکزی متصل می‌شوند تا گرد و غبار، ذرات و آوارهای کوچک از اتاق‌های داخلی را از بین ببرند.
تاریخچه جارو مرکزی
قرن نوزدهم
اولین معرفی یک سیستم شبیه به جارو مرکزی در اواخر قرن ۱۹ بود. یک ماشین مجزا که از لوله‌های مس متصل شده به محفظه ملحقات، که معمولاً در زیرزمین قرار دارد و به چندین محل در یک ساختمان گسترش یافته‌است، در چندین خانه می توانند به صورت همزمان استفاده شوند. این ابزار به دلیل هزینه زیاد مواد اولیه و قابلیت‌های ضعیف برای از بین بردن گرد و غبار، در آمریکا فروش موفقی نداشت.
در سال ۱۸۶۹، ایوس مکگافی، نخستین جاروبرقی قابل حمل یا «ماشین جارو» را اختراع کرد. جارو برقی قابل حمل محصول پدر و مادر به سیستم خلاء مدرن مرکزی است.
قرن بیست و یکم
در دههٔ ۱۹۳۰، توسعهٔ موتورهای الکتریکی کوچک و قدرتمند، محبوبیت و در دسترس بودن جاروبرقی قابل حمل را افزایش داد و مصرف‌کنندگان را بیشتر به سمت خرید جارو مرکزی کشاند.
در اوایل دههٔ ۱۹۶۰، اختراع لوله‌های خلاء نازک PVC سیستم خلاء مرکزی را در ایالات متحده ارزان‌تر کرد. پیش از این، لوله‌های گران‌قیمت به‌طور انحصاری مورد استفاده قرار می‌گرفتند و در صورت لزوم با ایجاد قوانین آتش‌سوزی، ممکن است برای نصب بخشی یا همه موارد استفاده شوند.
در دهه ۱۹۹۰، سیستم‌های خلاء مرکزی در میان عوامل املاک و مستغلات و بازسازی خانه‌ها به دلیل ارزش افزوده به خانه‌ها در فروش مجدد محبوبیت یافتند. آلرژی نقش مهمی در محبوبیت فزاینده سیستم‌های خلاء مرکزی در دهه ۱۹۹۰ بازی کردند.