تکرار (آرایه ادبی)
تکرار از آرایههای ادبی است که به معنی دوباره یا چندباره آوردن واژهای است، به گونهای که بتواند بر موسیقی درونی بیفزاید و تأثیر سخن را بیشتر سازد.[1] تکرار بیشتر در اشعار مولوی دیده میشود، پس از پروین اعتصامی بیشترین میزان تکرار در اشعار حافظ و سعدی است.
- مثال
دنیا همه هیچ و اهل دنیا همه هیچ | ای هیچ برای هیچ بر هیچ مپیچ |
- مثال
هم نظری، هم خبری، هم قمران را قمری | هم شکر اندر شکر اندر شکر اندر شکری |
- مثال
هبدیدم حسن را سرمست میگفت | بلایم من، بلایم من، بلایم |
- مثال
ای جان جان جان ما، ما نامدیم از بهر نان | برجه، گدارویی مکن، در بزم سلطان ساقیا |
تصدیر نوعی از تکرار است، که در آن واژهای در آغاز و پایان بیتی دوباره آورده میشود.
- مثال
آدمی در عالم خاکی نمیآید به دست | عالمی دیگر بباید ساخت وز نو آدمی |
- مثال
بماناد این گل اندر دست رامین | گو با او جام می بر دست رامین |
- مثال
چنین حال و چنین مال و چنین جای | گدلاویز و دلافروز و دلارای |
- مثال
نه موبد بیند از من شادکامی | گنه من بینم ز موبد نیکنامی |
- مثال
ای ذبیح الله ز قربانگاه عشق | بر مگرد و جان بده در راه عشق |
- مثال
نفس نفس اگر از باد نشنوم بویش | زمان زمان چو گل از غم کنم گریبان چاک |
برخی تطریز را نیز نوعی از تکرار دانستهاند. در اصطلاح معانی یکی از انواع اطناب است.[2]
پانویس
- علی, صابری (2012-03-03). "صنعت تکرار، انواع و کاربردهای آن در بديع". 0 (27): 63–86.
- شریفی، فرهنگ ادبیات فارسی، ۴۳۲.
منابع
- شریفی، محمد (۱۳۸۷). محمدرضا جعفری، ویراستار. فرهنگ ادبیات فارسی. تهران: فرهنگ نشر نو و انتشارات معین. شابک ۹۷۸-۹۶۴-۷۴۴۳-۴۱-۸.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.