توکاتا

توکاتا فرمی است برای سازهای کلیدی که اصل و ریشه‌اش به سدهٔ شانزدهم می‌رسد. فرم توکاتا آزاد و نزدیک به فانتزی است. توکاتا در اصل قطعه‌ای نمایشی است که برای نشان دادن چیره‌دستی نوازنده یا توانایی‌های ساز ساخته می‌شود. این فرم در آغاز سدهٔ هفده میلادی توسط آهنگ‌سازانی که برای ارگ آهنگ می‌ساختند ابداع شد و در زمان باخ به اوج تکامل خود رسید. موسیقی‌دانان بعدی گاه از این فرم برای ساختن آثار دشوار بهره گرفته‌اند.

نت‌های آغازینِ توکاتای معروف ب.و.فاو ۵۶۵ اثر یوهان سباستیان باخ

توکاتا (به لاتین: Toccata) از واژگان موسیقی است.

در نوع توکاتا که بیشتر در دوران باروک به‌کار می‌رفته از حرکت‌های سریع ملودیک با پاساژهای پیچیده و طولانی استفاده می‌شود. توکاتا معمولاً حالت هیجانی[1] دارد و گونه‌های اولیه آن برای هر سازی نوشته می‌شد اما از آن‌جایی که رفته‌رفته حالت تک‌نوازی به‌خود گرفت خیلی زود ویژهٔ سازهای کلاویه‌ای شد.[2]

توکاتا و فوگ ب.و. فاو ۵۶۵، اثر یوهان سباستیان باخ اجرای ارگ‌نوازی توسط آشتار موئیر Toccata in D major, BWV 912 Composed by Johann Sebastian Bach, performed on a piano by Randolph Hokanso Toccata in E minor Composed by Johann Pachelbel, performed on a church organ in Trubschachen, Switzerland by Burghard Fischer Toccata in F major Composed by Johann Pachelbel, performed on a church organ in Trubschachen, Switzerland by Burghard Fischer Toccata 3 Composed by Girolamo Frescobaldi, performed by Sylvia Kind on a harpsichord of the type used by Wanda Landowska Toccata 3 Composed by Alessandro Scarlatti, performed by Sylvia Kind on a harpsichord of the type used by Wanda Landowska

در پخش این پرونده‌ها مشکل دارید؟ ویکی‌پدیا:راهنمای رسانه را ببینید.

پرآوازه‌ترین توکاتاهای ارگ ازآنِ یوهان سباستیان باخ (توکاتا ب.و. فاو ۵۶۵)، لئون بولمان (توکاتا در سوئیت گوتیک)، و شارل-ماری ویدور (توکاتای سمفونی ارگ پنجم) هستند.

واژهٔ «توکاتا» از فعل ایتالیاییِ toccare به معنی بَساویدن گرفته شده‌است.