تهمورس آدمیت

تهمورس آدمیت (۱۲۹۶ تهران – ۱۳۷۵ تهران) دیپلمات برجسته دوره پهلوی بود.

تهمورس آدمیت
سفیر ایران در اتحاد شوروی
مشغول به کار فروردین ۱۳۴۲ – امرداد ۱۳۴۴
پادشاه	محمدرضاشاه پهلوی
پس از	علیقلی اردلان
پیش از	احمد میرفندرسکی
اطلاعات شخصی
زاده	۱۲۹۶ تهران، ایران
درگذشته	۱۳۷۵ تهران، ایران
ملیت	ایران
پیشه	دیپلمات
دین	اسلام
خویشاوندان سرشناس	فریدون آدمیت (برادر) عباسقلی آدمیت (پدر)
تالیفات	گذاری گذرا برگشتی بر گذشته

تهمورس آدمیت محصل مدرسه حقوق و علوم سیاسی بود که دانشگاه تهران در سال ۱۳۱۳ تأسیس شد و این مدرسه به دانشکده حقوق و علوم سیاسی آن دانشگاه تبدیل شد. در سال ۱۳۱۵ فارغ‌التحصیل شد و به استخدام عدلیه درآمد. در سال ۱۳۱۷ به وزارت خارجه منتقل شد[1] و در اسفند ۱۳۲۳ نخستین حکم مأموریت خارجی‌اش را به عنوان نایب دوم سفارت ایران در مسکو دریافت کرد.[2]

دبیر اولی سفارت ایران در لندن، معاونت اداره روابط فرهنگی وزارت امورخارجه، رایزنی سفارت ایران در مسکو و ریاست اداره پنجم سیاسی مشاغل بعدی آدمیت بود تا اینکه به عنوان وزیر مختار به شوروی و سپس در دی ۱۳۴۰ به رومانی اعزام شد.[1] آدمیت در فروردین ۱۳۴۲ سفیر کبیر ایران در مسکو شد و تا امرداد ۱۳۴۴ در آن سمت بود.

آدمیت پس از پایان مأموریتش در مسکو مدتی منتظر خدمت. مدتی عضو شورای عالی وزارت امور خارجه بود تا در سال ۱۳۴۷ بازنشسته شد.[1] خاطرات او در کتابی به نام گشتی به گذشته‌ها منتشر شده‌است. تهمورس آدمیت فرزند عباسقلی آدمیت و برادر فریدون آدمیت، دیپلمات و محقق برجسته معاصر بود.