بسر بن ارطات
بُسر بن ارطات (بُسر بن أبي أرطأة) (۷ - ؟) از فرماندهان سپاه معاویه بود. وی در حدود سال ۷ هجری قمری در شهر مدینه متولد شد. در زمان خلافت عمر و عثمان در فتوحات مسلمانان در شام، مصر و افریقیه شرکت داشت. وی در نبرد صفین از فرماندهان سپاه شام در لشکرکشی‌هایی موسوم به غارات بود که بعد از نبرد صفین به دستور معاویه با ایجاد ناامنی در سرزمین‌های تحت حکومت علی‌بن‌ابی‌طالب رخ داد. وی با سپاهی به حجاز و یمن تاخت و مردم مدینه را غارت کرد و حامیان و شیعیان علی را کشت. سپس در مکه با زور و تهدید برای معاویه از مردم بیعت گرفت. در دیگر نواحی عربستان و یمن هم مردم را به خاطر دوستی علی غارت کرد و کشت. بُسر در این غارتگری بیش از سی هزار نفر از مردم را قتل‌عام کرد. همچنین پس از خلافت معاویه، در سال ۴۲ به فرمان معاویه به مدینه رفت و افرادی را که در قتل عثمان نقش داشتند، کشت. در نهایت، وی چنان‌که علی نفرینش کرده بود، دچار زوال عقل شد و با شمشیر چوبی به اشیا حمله‌ور می‌شد. برخی می‌گویند او در زمان معاویه یا عبدالمک بن مروان یا ولید بن عبدالملک فوت کرده‌است.[1]