بافت حفره‌ای

بافت حفره‌ای گونه‌ای از بافت سنگ‌های آتشفشانی است که دارای حفره و خلل و فرج بسیار است. این نوع بافت بیشتر در سنگ‌های آذرین شیشه‌ای یا سنگ‌های آذرین ناویدای بیرونی (سنگ‌هایی که در سطح زمین سرد می‌شوند) دیده می‌شود.

حفره‌های تهی در یک بازالت الیوین.
حفره‌های بازالت که با آپاتیت و کوارتز پر شده‌اند.

حفره‌های این نوع بافت در اثر بزرگ‌تر شدن حبابچه‌های گاز یا بخار در طی جریان جامد شدن سنگ پدید آمده‌اند. گونهٔ دیگری از بافت که با بافت حفره‌ای مرتبط است بافت بادامی[1] نام دارد. در بافت‌های بادامی سنگ آتشفشانی که بیشتر از جنس بازالت یا آندزیت است حفره‌هایی دارد که با کانی‌های ثانویه‌ای هم‌چون زئولیت، کلسیت، کوارتز یا سنگ یمانی[2] پر می‌شوند. به هر یک از این حفره‌های پرشده اصطلاحاً بادامچه[3] گفته می‌شود. این بادامچه‌ها گاه می‌تواند خاستگاه سنگ‌های نیمه‌قیمتی هم‌چون عقیق باشد.

بافت حفره‌ای در سنگ پا و روباره‌سنگ[4] (تفالهٔ آتشفشانی) نیز دیده می‌شود.

منابع

Wikipedia contributors, "Vesicular texture," Wikipedia, The Free Encyclopedia, (accessed February 28, 2010).

پانویس
  1. amygdaloidal
  2. Chalcedony
  3. در انگلیسی آمریکایی: amygdule، در بریتانیا: amygdale.
  4. scoria
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.